Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 24

350
D V ö L
hugsun, að húin væ'ri algerlega inni-
bj'rgð. Að snæhafið hefði hreint
og beint lokast yfir litla bænum.
Drekkt þeim! Að rokið héldi á-
fram að æða úti — uppi yfir
húsþökunum. Og gæti haldið á-
fram að hamast í tvo eða tíu —
jafnvel tuttugu daga.
Meðan óveðrið héldist, myndi
enginn maður fara framhjá bæn-
um. — Pað var alveg víst. Og
svo þegar veðrið lægði og vart
yrði við, að bærinn væri undir
snæhafinu, sem ef til vill hefði
fyllt dalinn — myndi þá verða
reynt að grafa niður til þeirra?
Og jafnvel þó að reynt yrði,
myndu þau þá fínnast? Allan vet-
urinn gátu þeir ef til vill haldið
áfram að grafa án árangurs, ef
snjóinn hefði kæft þykkt og slétt
niður í dalbotninn. Að leita að bæ
niðri í snjónum, myndi vera sama
og að leita að sokknu skipi í
ógagnsæju hafdjúpi. Já, jafnvel
ennþá vonlausara og örðugra.
Með öðrum orðum — aðstaða
hennar og barnanna var eins
slæm og orðið gat — ein á botni
þessa myrka, hvíta dauðadjúps.
Ein og eldiviðarlaus. Þessi vatns-
seilill í læknum gengi sennilega
líka til þurrðar. Það hafði hún
vitað áður í hörðum snjóavetr-
um. Og svo þegar hlákan kærni,
myndi vatnið þrýstast inn frá öll-
um hliðum — fylla bæinn . . . En
fyrst hún og börnin voru svona
illa stödd, hlaut Höskuldur að lifa.
Það fann hún allt í einu með sjálfri
sér, því að það hafði löngum ver-
ið litið svo á, að ekki yrðu allir
fyrir illu í sama sinn . . . Hösk-
uldur lifði.
Guðný gekk með öruggum
skrefum út til Árna, sem stóð
grafkyrr þar, sem hún hafði farið
frá honum, og starði inn í myrkan
snjóganginn, tók við lampanum
hjá honum og klappaði honum á
kollinn.
— Við erum reyndar fennt inni,
Árni litli, og það er býsna slæmt,
sa^ði hún með fastri og rólegri
rödd. — En nú veit mamma, að
pabbi lifir — heyrir þú það?
Mamma veit það! Og við bæði
— við skulum hjálpast að því að
grafa okkur upp úr snjónum, þó
að við þyrftum að verða að grafa
héðan af og fram að nýjári.
Móðirin var svo örugg í rómn-
um, að Árni hætti strax að vera
hræddur og fór að tala rólega um
þetta allt saman. Hvað áttu þau að
gera af snjónum? Hlaða honum
meðfram skemmuveggjunum og
inn í önnur útihús, þar sem hægt
væri að koma honum fyrir . . .
En eldiviður! Pau gátu hvorki
eldað graut eða kjöt, ekkert eld-
að, urðu að borða kaldan mat . .
Og brauð gátu þau ekki barkað.
— Fyrst af öllu gröfum við
okkur gang út að móhlaðanum, á-
kvað Guðný.
Þau byrjuðu þegar á þcssum
göngum út að móhlaðanum. Peg-
ar þau höfðu haldið áfram með
hann í fjóra daga, og hann var