Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 69

D V ö L
Var búinn að fleygja frá sér fiðl-
unni, sat nú og yppti öxlum. . .
Hann var víst að ganga af göflun-
r um, alveg að ganga af göflunum!
Hún settist framan á:
— J ó h a n n !
Þá skellihló hann.
— Já, kona góð. Ég ætla að
dansa við þig brúðkaupsdansinn,
skaltu vita.
Hann tók sveiflu í áttina til
hennar, reglubundnum sporum.
— Eigum við ekki að láta jjað
bíða, j)ar til mér er batnað. Mér
batnar bráðum, eins ' og þú
veizt.
Hún fann ekki lengur til. Hún
var búin að gleyma öllu hatri.
Kenndi bara innilega: í brjósti um
Jóhann.
— J ó h a n n ! Drengurinn
m i n n !
Hún kallaði það upp yfir sig og
trítlaði svo berfætt til hans og
kastaði sér í faðm hans.
Hann lét fallast niður á bekkinn
með hana og lét undan.
— Ég er víst orðinn ruglaður.
Hún fór í sokkana, bætti í eld-
inn og vatni á ketilinn. Hún fékk
nóg að sýsla og vildi koma vitinu
fvrir hann Jóhann.
— Jóhann, er heilbrigt norður á
Vatnsenda?
— Nei.
— Eru þeir í skóginum, piltarn-
ír í Rjóðri?
— Þeir eru jrað víst.' Nei. Ætli
þeir séu ekki heima. Þeir eru víst
yeikir, eins og aðrir. . . .
395
— Ætli það væri ekki hægt að
fá fisk í soðið? Hérarnir eru farn-
ir að hlaupa í vatnið?
Hann settist og horfði á hana.
Hann sá, að hún var að hugsa
um hann.
— Þú ættir að liátta, kona. Þér
gæti slegið niður aftur.
— O, nei, mér er batnað. Þú
ættir að halla þér útaf, — þarft að
sofa og lrvíla þig vel. Svo
náum við okkur bæði, vona ég. . .
Hún tók rokkinn og settist með
lrann við ofninn. Rokkhljóðið var
þægilegt. Það var eins og kliður í
börnum. . . .
Það var ull í körfunni. Ekki tók
jrað langan tíma.
Það dimrndi úti fyrir gluggan-
Unr. Myrkrið fyllti stofuna og faldi
þilin og borðið. Aðeins rauður
ljósbaugur kringum ofninn og
rokkinn. Og þarna sat hún og
steig rokkinn. Fæturnir dofnuðu
og hnén skulíu. Hendur hennar
titruðu og það slitnaði uppi í
rokknum, hvað eftir annað. . . .
En hún þeytti rokkinn samt —
surr, surr, surr. . ..
Jóhann sat á bekknum, varð
grár og hvarf út í myrkrið. . . .
Loksins hafði hann sigi í rúmið.
Og að endingu hélt hún, að hann
væri sofnaður.
Hún lagði rokkinn frá sér með
liægð, settist á rúmstokkinn og
hypjaði sig upp í. En hún var
ekki viss um, að Jóhann svæfi.
Ef til vill vakti hann og starði út í