Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 21

D VOL
347
Guðn'ý hlustar .... Hún getur
ekki heyrt neitt. En það er eins
og hún verði vör óveðurs langt
í burtu. Oti er kyrrt. En það er
eins og hún geti ekki fundið
kyrrðina. Þegar kýrin undir bað-
stofuloftinu minnir hógværlcga á,
að timi sé til að fá morgungjöf-
ina og klukkan þar af leiðandi
hlýtur að vera sex, segir Guðný
við börnin, um leið og hún stíg-
ur fram úr rúminu:
— Færið þið ykkur nú bara
hvort til annars og reynið að
sofna, börnin mín. Kannske pabbi
komi heim fyrir kvöldið, fyrst
veðrið er orðið svona gott.
Guðný klæðir sig, án þess að
kveikja Ijós, eins og hún er vön.
Hún þekkir fötin sín og veit, hvar
þau eru. Hún eyðir þá ekki ljósinu
á meðan. Þegar hún er klædd,
þreifar hún fyrir sér þangað til
hún finnur lýsiskoluna, og með
hana< í hendinni gengur hún hljóð-
lega niður baðstofustigann, fram
göngin til eldhússins, þar sem
glæðurnar lifa undir öskunni í
hlóðunum. Hún kveikir á lamp-
anum, hyíur glóðina aftur, fer í
liægðum sínum að gefa kúnni og
kindunum — hugsar um Höskuld
á meðan.
Fyrir tíu árum höfðu þau, hún
og Höskuldur, nýgift byrjað bú-
skap í Grundarkoti, sem þá var
í eyði. Hvert einasta veggjarbrot
í þessum húsum hefir Hösluddm^
byggt upp með eigin höndum.
Þykka og hlýja veggi — tveggja
til þriggja álna þykka — byggt
þá úr völdum hellum og vel þurru
torfi. Sömuleiðis allt, sem úr
timbri er gert, úr óaðgengileg-
asta rekavið hefir hann sjálfur
telgt til með sög og öxi, neglt
saman og fellt. Sperrur, bjálka og
stoðir, all^ úr gildustu og sterk-
ustu tegundum. Hver minnsti
hlutur í þessum bæ er verk Hösk-
uldar, allt frá bás kýrinnar und-
ir baðstofuloftinu til veggföstu
rúmstæðanna og borðvængsins
undir baðstofuglugganum. Spæn-
irnir, sem þau borða með, tré-
föturnar undir mjólkina og vatnið
eru líka handaverk hans. Þess
vegna er slæmt, þegar hann er
ekki í bænum. Hér á hann heima
— ekki hægt án hans að vera.
Guðný minnist þess með hrolli
í hjarta, hvernig snjódrífan hafði
máð hann burt morguninn áður,
þegar hann geklc niður að firð-
inum. — Máð hann burt! Hún
hafði staðið og horft á eftir hon-
um, kvíðandi eins og ávallt, þeg-
ar hann fer að heiman. Og eins
og svo oft áður, hafði hún ekki
getað skilið, hvað fæturnir virt-
ust bera liann létt burtu frá bæn-
um þeirra. Hún hafði orðið að
þurrka augun, ekki einasta vegna
tára. Snjórinn hafði máð hann
burt.
Það virtist óhugsandi, að hann
ætti aldrei franrar að koma aftur
til litla bæjarins þeirra, þar sem
hann hafði hagað svo til, að hægt
væri að komast eftir hlýjum göng-