Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 35

D VOL
361
voru raunar með öllu ókunnir,
en gátu þó verið bræður hans,
að honum finnst.
Er það raunar ekki mikilsverð-
asta hlutverkið að vera öðrum til
gagns, hvort sem það er vel met-
ið eða vanþakkað? Voru ekki þeir
menn aftast í mestri þörf fyrir
greiða og góðvild, sem lakast
skildu gildi þeirra, — senr guldu
með lítilsvirðingu og falsi?
Sigmundur mætir vingjarnlegu,
spurulu augnatilliti mannanna
með björtu, þakklátu brosi, um
leiðog fiann heilsar. Þessi eina,
setning, er til hans barst úr sam-
tali þeirra, hafði brætt alla beiskju
úr huganum, hafði birt honum
nýtt mat á tilverunni.
Héðan af mundi hann ekki leita
eftir vinfengi nokkurs manns.
Héðan af vildi hann reyna að
verða öðrum að liði, án þess að
óska endurgjalds.
Aftanroðinn er að hverfa af
vesturloftinu. Blóði roðnu skýja-
böndin eru orðin hvítleit, með
mildurn, bláfölvum ljóma. Pau eru
tákn friðarins og hvíldarinnar eft-
ir heitan og örlagaríkan dag.
Sigmundur heldur í áttina til
brautarstöðvarinnar. í nótt á lest-
in að flytja hann óraleiðir suður
á bógirin. Hingað kæmi hann
sennilega ekki aftur.
En atburður þessa dags og á-
hrif fylgja honum jafnan síðan yf-
ir lönd og höf.
Lapplendingar.
Frh. af bls. 358.
Hjarðmennirnir lappnesku leggja
ekki stóran skerf til fjármálalífs-
ins sænska. En það er mjög vafa-
samt, hvort nokkur önnur þjóð
fengist til þess að byggja þetta
hrjóstuga fjallaland, þar sem segja
má, að kuldi og myrkur ráði ríkj-
um, að sumartímanum einum und-
anskildum.
Sífelld ferðalög um fjöllin, um
hávetur, í hættulegum hríðarbylj-
um, með hreindýrin ein til fram-
færis lífinu, er dálítið annað en
friðsæl suinardvöl í skrúðgræn-
um skógurn óbyggðanna.
Menn hafa talsvert brotið heil-
ann um það, hvort Lapparnir
myndu una við að gerbreyta hátt-
urn -sínurn á þann veg, að taka
sér fasta bústaði til frambúðar.
Ég heyrði álit all-margra manna
um þetta efni. Mér var sagt, með-
al annars, að nú væru umbrota-
og krepputímar meðal þjóðbrots
Lappanna. Og það kemur í ljós,
að þeir eru smám saman að hverfa
að því ráði að taka sér fastan
samastað.
Dr. Nordenstreng spáir því um
Lappana, ,,að þeir muni í fram-
tíðinni vissulega skilja eftir
gleggri merki en þegar er orðið,
í bókmenntmn og listum og jafn-
vel vísindum.“
Har. Guðnason
þýddi.