Dvöl - 01.04.1938, Síða 6

84
D V ö L
ára. Birgitta mín! Lífið hafði
margt óvænt að geyma. Degar
séra Jesper sá hana fyrst, var hún
aðeins löng stelpurengla, sem
gekk' í tréskóm, alltaf blá af kulda
og með úfið hárið af að ólmast
með strákunum á tjörninni og að
ferja yfir lækinn, mjög fjörug úti
við, en dauf og aulaleg strax þeg-
ar hún kom inn í stofuna — æði
vanrækt telpa. Samt sem áður var
hún rösk og viljug, Ieit út fyrir að
verða dugleg og góð húsmóðir.
Birgitta var ekki jiað, sem heim-
urinn kallar laglega konu. Hún
var dálítið skökk í andlitinu og
hafði lítil augu, sem hún opnaði
aldrei til fulls. Hún hafði eitthvað
ótamið við sig, og ])að kvaldi
hana. Hún var alltof feimin, til að
geta vanist samkvæmum, stundum
gat hún ekki stillt sig um að fara
að flissa að einhverju, sem fyrir
kom, og grét svo á cftir yfir því,
að hún skyldi ekki geta látið j>að
ógert. Hún þurfti að fá næði og
tíma til að verða kona. Séra Jcs-
per fann til hljóðlátrar gleði yfir
því að hafa hana hjá sér, ciga
liana fyrir eiginkonu og sjá hana
vaxa. Lað var eins og hann ætti
blómknapp í húsinu sínu — fyrir-
heit þess ókomna.
Presturinn liafði ágæta lyst á
miðdegismatnum, söltum bjúgum
og gulrófum. Að máltíðinni lok-
inni las hann bænina hátt og í
heyranda hljóði. Á meðan stóð
Birgitta við neðri borðsendann og
spennti greipar með sínum rauð-
þrútnu barnshöndum, alltaf jafn
niðurlút. Rauðleit hárlýja hafði
villzt út undan línhúfunni á höfði
hennar. Presturinn ýtti henni hlý-
lega inn undir aftur um leið og
hann gekk fram hjá, og hún varð
ennþá niðurlútari.
Eftir miðdegisverðinn fór séra
Jesper út á dyrapallinn og gaf
hænsnunum sínum. Hann hafði
það fyrir skemmtun, að koma út
í dyrnar og hrópa: — Pút, pút,
með sínum blíðasta diskant og
sjá hænsnin koma hlaupandi frá
öllum hliðum í garðinum.
Vinnumaðurinn kom ogvarsagt
fyrir verkum. Séra Jesper rak bú-
skapinn á jörð sinni með ráðdeild
og hj^ggindum og var sjálfur allt
í öllu. Að vísu gekk liann ekki
beinlínis að vinnu, en oft leit liann
löngunaraugum þangað, sem
vinnumaðurinn var, úti á akri eða
etigjum, en það sæmir ekki, að
prestur gangi bak við plóginn eða
striti við tunnupoka.
Síðan renndi presturinn augun-
um upp í himininn og deplaði þeim
nokkrum sinnum móti sólinni.
Pað færöist værð yfir hann. Nú
var kominn tími til að fara inn
og fá sér ntiðdegislúrinn, áður en
hann tæki aftur til við ritningar-
greinar sínar.
En allt í eiuu heyrðist vagn-
skrölt úti á vcginum, lítil kerra
beygði af leiö inn um garðshliðið
og þyrlaði rykinu upp í þykka
bólstra. Séra Jesper þekkti strax
á vaxtarlagi þess, sem sat í ekils-
L