Dvöl - 01.04.1938, Síða 8

86
D V 0 L
því í kampinn ennþá ástúðlegar,
og scm reyndur maður í þessum
sökum, fór liann að reyna að scfa
sinn æsta tengdason mcð því að
klappa á hcrðar hans og koma
lionum til að liugsa um sína vænt-
anlegu föðurgleði.
En séra Jespcr reis upp úrstóln-
um og vísaði vinarhótum hans á
bug. Hann var náfölur og munn-
urinn kipptist til öðru megin,
eins og honum væri ekki sjálfrátt.
Sá gamli skcllhló. Detta var í raun-
inni stórbroslegt. Þá jafnaði séra
Jesper sig mikið, mcð gcysilcgri
áreynslu tókst honum að stilla sig,
augun urðu mjög ljós, hann horfði
beint á tengdaföður siun og fór
að þylja hástöfum sálminn, sem
hann hafði lært utanbókar um
morguninn.
,,Tjáið drottni, þér guðssynir,
tjáið drottni vegscmd og vald.
Tjáið drottni dýrð þá, er nafni
lians hæfir, fallið fram fyrir drottni
í helgum skrúða.
Raust drottins hljómar yfvr vötn-
unum, guð dýrðarinnar þrumar,
('rottinn yfir hinum miklu vötnum.
Raust drottins hljómar með
krafti, raust drottins hljómar með
tign.
Raust drottins brýtur sundur
redrustré, drottinn brýlur sundur
redrustré á Libanon.
Hann lætur jjau lioppa eins og
kálfa. Libanon og Sirjon eihs og
unga vísunda".
Sá gamli bandaði sefandi með
hendinni. — Gott, gott, fallegur
sálmur . . . en aðeins fyrir út-
valda. . . Þar að auki áttaði liann
sig ekki fyllilega á því, hvcrnig
29. sálmur gæti átt við cins og
sakir stóðu. Það gcrði séra Jesper
ckki hcldur, en það var nú þessi
sálmur, sem honum varð næst*
fyrir að grípa til, því að þetta var
hann nýbúinn að læra. Hann hóf
upp rödd sína jtangað til undir
tók í stofunni, eins og dyndu bá-
súnur cfsta dags.
„Raust drottins klýfur eldsloga.
Raust drottins lætur eyðimörk-
ina skjálfa, drottinn lætur Rades-
cyðimörk skjálfa.
Raust drottins lætur hindirnar
bera fyrir tímann og gerir skóg-
ana nakta, og allt í hclgidómi hans
segir: ,,Dýrð!“
Þá hneigði sá gamli höfuðið.
Þctta var „orðið“. Séra Jesper
fnæsti af krafti, það snörlaði í
honum af áhrifum andans. Hann
las sálminn til enda:
„Drottinn sat uppi yfir flóðinu,
drottinn mun sitja sem konungur
að eilífu.
Drottinn veitir lýð sínum styrk-
leik, drottinn blcssar lýð sinn með
friði“.
— Amcn, sagði sá gamli og lét
hökuna síga niður á bringu án
þcss að skilja nokkuð hvað tengda-
sonurinn var að fara, og líka án
þess að krefja hanti nokkurrá skýr-
inga, og skömmu síðar fór h'ann.
Séra Jesper gekk inn í hcrbergi
sitt og ]>ar hugleiddi liann ógæfu
sína í nokkrar mínútur. Já, það