Dvöl - 01.04.1938, Page 10

D V 0 L
arinnar og inni á milli þeirra óm-
aði einn og sami tönninn, heitur
og lífi þrunginn. Þar voru býflug-
urnar. Já, býflugurnar. Þær áttu
svo annríkt, annríkt. Það var eins
og þær fylltu loítið. Þær voru á
sveimi í stórum suðandi skvjum
og skyggðu fyrir sólina. Þær voru
þúsundum saman, æstar og stjórn-
lausar, vöfðust, snerust og hvirfl-
uðust liver um aðra. •— En hvað
var þetta? Var ekki svo að s[á,
sem hópurinn drægist í vissa átt
og sæktu að ákvcðnum punkti,
sem ekki var sýnilcgur úr glugg-
anum? Séra Jesper beygði sig
lengra fram, jú alveg rétt.
— Birgitta, býflugurnar sveima,
sagði hann og sneri sér frá glugg-
a'num. Röddin var orðin lægri,
hljómur orðanna var hógværleg-
ur, næstum mildur. En skapraun-
in hafði sctt sín föstu mcrki á enni
hans.
Svo fóru prestshjónin og yfir-
leitt allir, sem voru á fótum í mið-
degistímanum, af stað til að elta
býflugnahópinn. Séra Jesper var
fremstur mcð býkúpu og rekkju-
voð. Birgitta hljóp gegnum græn-
an rúginn á akrinum ti! hliðar við
hópinn. Hún hringdi látúnsbjöll-
unni án afláts og veitti aðstoðsína
með svo miklum ákafa, að það var
eins og um lífið væri að tefla.
Hún hoppaði á rúginum svo að
pilsin flöksuðust frá og tclpulcgir
fótlcggir licnnar komu í Ijós. Bir-
gitta! Bara býflugurnar næðust
aldrci. — En cltingarlcikurinn tók
enda. Úti í haga settust býflug-
urnar á tré eitt. Presturinn lét
leggja stiga upp að því og kom
býkúpunni yfir hópinn, án j>ess að
þær stingju hann til skaða. Síðan
var haldið licim aftur.
Loks var komið næði til að taka
miðdegislúrinn. En þegar allir voru
komnir til náða, fór séra Jesper
með konu sína upp í kirkjuna og
tók hana til yfirhcyrslu. Hann var
rólegur meðan hann spurði hana
spjörunum úr og hún svaraði eins
og skólatclpa frammi fyrir kenn-
ara sínum — ncitaði engu. Þetta
var meira að segja verra en liann
hafði getað ímyndað sér.
Presturinn varð þess áskynja,
að innbrotsþjófurinn sem langa
lcngi hafði gcrt vart við sigþarna
í svcitinni, var falinn í lians eigiií
hanabjálkalofti, þar hafði hamj
verið allan tímann, og að það væri
hann, sem Birgitta gæti þakkað
ástand sitt! Þctta var einn af lcik-
bræðrum hcnnar úr fjörunni, sem
scinna hafði orðið svo óstýrilátur,
að j>að varð að komahonum burtu
í herþjónustu. Svo hafði hann
strokið frá hcrdcild sinni og far-
ið beint licim í svcitina til Bir-
gittu, scm hafði leynt honum all-
an þcnnan langa tíma uppi á loít-
inu ,og nú nú voru þau loks orðin
uppvís.
Þegar prcsturinn hafði áttaö sig
á dýpt ]>cirrar svívirðingar, scm
vfir hann dundi og séð hvað hún
var takmarkalaus, fór rciðin held-
ur en ckki að sjóða í honum, cn