Dvöl - 01.04.1938, Side 33

Ö V ö L
111
dóttir hennar aftur. En Jessie var
magrari og fölari en hún hafði verið
nokkru sinni áður. Augu hennar
voru sljó. Frú Art virtist dálítið
slegin, þegar hún steig út úr lest-
inni.
— Hún fékk mjög illkynjaða
magaveiki, meðan við dvöldum í
Kansas City, sagði frú Art við ná-
grannana og kvenfélagskonurnar.
Við urðum að dvelja þar lengur
en við höfðum hugsað okkur, svo
að hún jafnaði sig og yrði ferða-
fær. Veslings Jessie! Útlitið henn-
ar er ekki fallegt, og hún hefir
heldur aldrei verið sterkbyggð.
Ég hefi alltaf verið áhyggjufull út
af henni.
Frú Art talaði mikið um það,
að Jessie hefði, þegar hún var í
Kansas City, borðað mat, sem hún
ekki þoldi.
Þegar þær komu heim,. varð
Jessie að fara í rúmið. Hún vildi
ekki borða neitt. Pegar Cora kom
npp til hennar með matinn, hvísl-
aði hún:
— Barnið er farið.
Andlit Coru sortnaði, og hún
beit saman vörunum til þess að
fyrirbyggja, að hún rnissti taum-
hald á tungu sinni. Hún faðmaði
Jessie að sér. Stúlkan grét. Hún
snerti ekki matinn.
Það leið vika. Að henni liðinni
var reynt að neyða Jessie til að
borða, en hún hélt ekki matnum
niðri. Augun í henni urðu gul,
tungan hvít og hjartslátturinn ó-
eðlilegur. Brown gamli læknir var
sóttur, en innan mánaðar var
Jessie dáin.
Hún sá gríska piltinn aldrei
áftur. Faðir lians missti nefnilega
verzlunarréttindin, „vegna endur-
tekinna kæra frá mæðrum í kven-
félaginu", um að hann seldi börn-
um þeirra málaðan glysvarning.
Frú Art Studevant hafði hrundið
af stað baráttu til þess að útrýma
úr bvggðarlaginu illa þokkuðum
atvinnurekendum og viðsjárverð-
um einstaklingum. Grikkir hlutu
auðvitað að teljast til annarshvors
flokksins. Eins og gefur að skilja,
varð að loka tafarlaust kránni,
þar sem Jenkins gamli var fastur
viðskiptavinur. Frú Art hélt, að
það mundi verða Coru að skapi,
en Cora sagði bara:
— Pabbi er nú búinn að drekka
í svo mörg ár, að ég held að hann
geti alveg eins haldið áfram.
Hún eyddi ekki fleiri orðum um
landhreinsunarstarf húsmóður
sinnar; en þegar það stóð hvað
hæst, dó Jessie.
Á jarðarfarardaginn var húsið
yfirfullt af blómum. (Kveðjuat-
höfnin fór ekki fram í kirkjunni,
heldur heima, vegna hrumleika
gömlu frúarinnar). Öll fjölskyldan
var sveipuð slæðu sorgarinnar.
Frú Art var yfirbuguð. Pegar sú
stund nálgaðist, að athöfnin skyldi
byrja, þerraði hún tárin og át
eggjaköku, „til þess að geta liald-
ið það út til kvöldsins“.
— Og, Cora, sagði hún, gcfðu