Dvöl - 01.04.1938, Qupperneq 44

122
D V 0 L
liýru auga til malpoka nágranna
minna, því að ég sá að upp úr
þeim var drjúgum skipað hangi-
kjöti. Þessir góðu menn tóku eft-
ir, að ég gaut vonaraugum til
kjötsins, og buðu þeir mér því
skipti á því og hvalnum. Töldu
þeir hann betri en kjötið, og að
þá myndi þyrsta minna af hon-
um. Ég lét sem nrér væri sama
um skiptin,þótt ég yrði reyndar
guðsfeginn. Að máltíð lokinni var
gengið frá nestinu ög búið um sig
til svefns. Reiðingsdýnur voru
hafðar til þess að liggja á og svo
brcidd ofan á sig gæruskinn.
Pegar við vöknuðum um morg-
uninn var tekið til malpokanna,
Pá var mirin poki horfinn. Mér
varð hverft við, því að nú lang-
aði mig í súra hvalinn til þess
að taka af mér þorstann eftirkjöt-
átið kvöldið áðuu* Nokkurn spöl
frá tjaldinu fannst malpokinn all-
lir í idruslum. Hvalurinn og ostur-
inn voru horfnir, en smjöröskjurn-
ar einar eftir. Pær voru úr tré
með vel felldu loki yfir og hag-
lega gerðar. Ég hafði gleymt að
binda fyrir malpokann um kvöld-
ið, en troðið honum út undirtjald-
skörina. Um nóttina höfðu hund-
ar komið að tjaldinu, dregið pok-
ann út, og gert sér gott af því,
seml í honum var. Mér sveið mat-
armissirinn mikið, en þótti þó
meiri skömm að slóðaskapnum,
að geta ekki gengið svo frá matn-
um, að liann væri ekki rifinn svo
að segja undan höfðinu á mér.
Samferðamennirnir kenndu í
brjósti um mig og buðu mér nesti
til ferðarinnar. Or því, sem kom-
ið var, þáði ég það boð með
þökkum. Ég bjóst ekki við, að
ég gæti bætt mér skaðann á sama
hátt og Grettir, þegar sagt er,
að hann hafi tapað sínum mal.
Úr þessu gekk ferðin viðburða-
laust til kaupstaðarins. Ekki urðu
folöldin mér neitt til tjóns. Vötn-
in voru með minnsta móti. — Á
Höfn var aðalverzlunin hjá t>ór-
halli Daníelssyni. Hafði hann fyr-
ir fáum árum keypt verzlunina af
Pórarni Tulinius. Petta vor setti
sig niður á Höfh smákaupmaður,
Gunnlaugur Jónsson að nafni.
Urðu ýmsir því fegnir, og liéldu
að viðskiptin myndu batna við
það. Ekki vissi ég, hvort þetta
varð, en hitt minnir mig að talað
væri um, að aldrei hefðu rnenn
skuldað meira en þau fáu ár, sem
Gunnlaugur var með sína verzlun.
Ekki varð ég hrifinn af kaup-
staðarlífinu. Mér leizt ekki á að
sjá verkamennina, alla mjöluga,
mjakast áfram hægt og þunglama-
lega, tilbúna til að slóra, ef færi
gafst. Mér fannst þetta minna á
hugsjónalaust, æfilangt strit í
þarfir þeirra, sem hugsuðu oftast
meira um að ná aurunum í sinn
vasa, en hag þeirra, er sveittust
við að koma þeim þangað. Sem
betur fer, er nú kominn meiri
jöfnuður á þetta. — Nú
munu vera búsettir á Höfn um
220—230 manns, en þegar ég fór