Dvöl - 01.04.1938, Síða 45

D V Ö L
123
fyrstu kaupstaðarícrðina, hafa
vcrið þar um 30 íbúar.
Vöruskipin voru nýkomin til
beggja kaupmannanna. Pað var
])ví margt að sjá í 'búðunum, scm
mig langaði til að eignast. En
þegar ég heyrði um verðið, komst
ég fljótt að því, að ég gat ekki
mikið keypt fyrir krónurnar mín-
ar. Félagar rnínir, sem suinirvoru
vcl stæðir bændur, verzluðu í
báðurn verzlununum, þó meirahjá
Gunnlaugi. Einn þeirra tók þar
m. a. luisklukku. Hér fást þáhús-
klukkur, hugsaði ég, og það var
sá hlutur, sem ég mátti til méð
að reyna að fá mér, því að heima
var hvorki klukka né úr. Það,
sem helzt var hægt að átta sig á,
þcgar sól sá ekki, var sjöstjarn-
an, þcgar hún sást, eða kýrnar,
þegar þær fóru að baula eftir
gjöfum eða mjöltum. En ekkert
af þcssu var óbrigðult. Égspurði
nágranna minn, hvað lians klukka
hefði kostað. ,,Níu krónur“, sagði
hann. — ,,Níu krónur!“
En ég átti aðeins tvær krónur
í vasanum. Upptíningurinn gat
orðið upp á þrjár krónur. Þá
vantaði mig sarnt fjórar krónur.
„Ætli ég fái ekki lánað upp á
íjórar krónur til haustsins ?“
spurði ég einn af samferðamönn-
unum. Ekki var það talið óhugs-
andi, ég skyldi færa það í tal við
kaupmanninn. Það þótti mér nú
þyngri þrautin. Ég liafði oftheyrt
föður mi.nn tala um, aðerfittværi
fyrir þá að fá lán, sem lítið legðu
inn.
Nú kom röðin að mér aðverzla.
Mun ég hafa verið feiminn í
fyrstu, en. varð einarðari, er ég
fór að kynnast búðarmönnunum.
Verzlunin gekk fljótt, — ekki var
margt, sem um var beðið. Búð-
armaðurinn, sem afgreiddi mig,
spurði, hvort ég ætlaði ekki að
verzla neitt sjálfur. I því barkaup-
manninn þar að. „Hann á hér
engan reikning,“ sagði kaupmað-
ur. „En, heyrið þér! Ég ætla að
kaupa fyrir tvær krónur, og svo
— —“. „Og svo?“ hafði hann
eftir, með óþolinmæði, eins og
hann hefði ekki tíma til að sinna
fátækum, óframfærnum unglingi,
— „læt ég upptíninginn minn
seinna,“ bætti ég við. En sú fífla
hreinskilni, hugsaði ég utn leið og
ég sleppti orðunum að ég
skyldi ekki heldur segja: ullina
mína. En til hamingju talaði ég
svo lágt, að kaupmaðurinn virt-
ist ekki hafa heyrt það. „Hvað
ætlið þér að fá fyrir krónurnar?“
spurðihann. „Klukku“. „Klukku?“
hváði hann eftir. „Ekki fáið þér
hana fyrir tvær krónur“. „Égþótt-
ist vita það“, svaraði ég, „en svo
er ullin mín heima og ég get
látið lambið mitt í haust“. „Þér
eigið hér engan reikning“, svar-
aði kaupmaðurinn, „og ég ætla
ekki að byrja verzlun mína með
því, að lána svona unglingum“.
Svona unglingum? Hvað þýddi
þetta, var ég nokkuð öðruvísi en