Dvöl - 01.04.1938, Síða 47

D V 0 L
125
að spyrja. „Jú, pabbí og mamma
eiga sitt úrið hvort, og svo er stór
klukka í baðstofunni“. Ég gekk
þegjandi út. Enginn gaf fátæka
drengnum, á grófgerðu, heima-
unnu fötunum, gaum, nema ef
einhver kann að hafa hent gaman
að honum eða búnaði hans. En
í sál minni brann eldur. Og í huga
mér vaknaði sterk löngun til að
verða sjálfbjarga maður, sem gæti
unnið framtíðinni gagn — og ekki
sízt lagt lið að því, að ryðja órétt-
lætinu og misrétti mannanna úr
vegi.
Mér varð reikað að búðardyr-
unum hjá aðal kaupmanninum,
I’órhalli Daníelssyni. Ætli sé ekki
rétt að fara hér inn og kaupa fyr-
ir þessar tvær krónur. Ég spurði
eftir, hvort ekki fengjust kvenklút-
ar og reyktóbak. Jú, það var nóg
til af því. Kaupmaður spurði mig
að, hvort ég ætti stúlku og væri
farinn að reykja. í mesta sakleysi
svaraði ég, að svo væri ekki —
ég ætlaði að færa foreldrum mín-
um þetta.
Fyrir aurana, sem afgangs voru
klútnum og tóbakinu, keypti ég
kandíá.. Pegar ég var búinn að
kaupa þetta, hugkvæmdist mér
að spyrja eftir, hvort ekki feng-
just klukkur. Jú, þærfengust. „Vill
nú ekki kaupmaðurinn vera svo
góður“, spurði ég, „og taka frá
eina klukku, og geyma liana fyrir
mig til haustsins, þá skal ég borga
hana“. Jú, það sagðist hann mega
til með að gera fyrir svona mynd-
arlegan pilt. Peása gullhamra þótti
mér vænt um, og fór í góðit skapi
út, og lofaði Þórhall fyrir greið-
viknina.
Um kvöldið var haldið af
stað aftur úr kaupstaðnum, og
gerðust engin tíðindi á heimleið-
inni. — Það var gott að koma
heirn, allir tóku mér opnum örm-
um, rétt eins og ég væri heimtur
úr helju. Og ég var glaðitr, en
þó glaðastur yfir, að geta sagt
heimafólkinu frá klukkunni. Um
haustið fékk ég klukkuna og gat
þá borgað hana. Hafði fengiðsex
krónur fyrir ullina um sumarið og
fjórar krónur fékk ég svo fyrir
lambið um haustið. Pað var mikil
ánægjustund, kvöldið, sent klukk-
an var fyrst sett á hilluna í bað-
stofunni. Óskir mínar höfðu þann-
ig rætzt, af því að ég var dug-
legur að bcrjast fyrir þeim.
Síðan þetta gerðist hefir margt
skeð. Árin hafa liðið og ég elzt
og tímanum hefir tekist að ýmsu
leyti að setja sín rnörk á mig.
Marga kaupstaðarferðina liefi ég
farið síðan, en aldrei kem ég svo
í búð, að ég minnist ekki fyrstti
kaupstaðarferðarinnar. Hún hefir
verið ein af lærdómsríkustu stund-
um lífs míns. Kjarkur og festa
voru þá helztu bjargvættirnir.
Ferðin vakti þá hugsun hjá mér,
að betra væri að fórna einhverjtt
í þarfir umbótanna, eða þess, sem
örfar skapandi hugsun, heldur en
eyða í tilgangslaust tildur eða ó-
liollar nautnir.