Dvöl - 01.04.1938, Síða 55

D V 0 L
133
hækka göngu sína svo, að hún
rís yfir steininn, þá er vorið kom-
ið“.
„Hvað er vorið?'' spurði syst-
ir mín, sem var yngri en ég. „Er
það maður, sem kemur gang-
andi?“
„Nei, vina mín. Pað er sólin-
sem kemur.“ Svo settist pabbi á
bekkinn og tók okkur bæði á kné
sér.
„Er sólin undir steininum?u
„Nei, hún er langt, langt í
burtu. En þegar vorar, sýnir hún
sig að nýju og þið munuð sjá
hana uppi við Miðdegissteininn,
hún kemur, ef þið gefið að því
góðar gætur.“
Upp frá þessum degi héldum
við okkur oft við gluggann til
þcss að hafa auga með sólinni.
Dagarnir héldu innreið sína einn
cftir annan. Við vorum dæmalaust
árvökul, en það var enga sól að
sjá.
„Skyldi hún ekki koma á morg-
un?“ spurðum við í rökkrinu
hvert einasta kvöld.
„Jú, ef ég get talið upp að
tuttugu, áður en vatnsdropinn lek-
ur niður úr þakskegginu, þá er
Ilennar von á morgun. Einn, tveir,
þrír, fjórir, fimm“, svo datt drop-
inn.
Eða við sögðum:
„Ef grátittlingurinn situr kyrr á
hvannagarðinum, þangað til að ég
hefi talið upp í ellefu, þá kemur
sólin á morgun“. En haldið þið,
að kötturinn hafi getað haldið sér
svo lengi í skefjum? Þetta voru
svörin, sem við sjálf fundum upp.
Og allt átti að bíða vorsins.
„Mamma, megum við skreppa
niður að Blátjörn og leika okkur
að bátum?“
„Nei, bíðið þið heldur þangað
til vorið og sólskinið kemur. Þá
skuluð þið fá að fara“.
Allt beið eftir vorinu: Mófugl-
arnir, lömbin og þúsund-dyggða-
jurtirnar. Ó, sólin lét bíða svo
lengi eftir sér.
En svo var það einn dag, að
pabbi stóð fyrir utan bæjardyrn-
ar. Þá heyrðum við mann kalla
til hans utan úr hlaðvarpanum:
„Líttu upp á þekjuna, þá sérðu,
hversu langt er liðið á veturinn“.
Við hlupum út til þess að vita,
hvað um væri að vera. Jú, sólin
skein þá á strompinn.
Á morgun hefir hún þokað sér
hænufeti lengra“, sagði pabbi og
brosti.
„Fer þá sólin eitt hænufet á
dag?“ spurðum við.
„Já, henni miðar lítið meira en
sem því nemur.
Sólargeislanum miðaði dálítið á-
fram með hvcrjum degi, sem leið.
Hann komst niður á mæninn og
þekjuna, og loks á þakbrúnina.
Og einn daginn var skuggihn und-
ir þakskégginu orðinn biksvartur.
Þegar við stóðum hjá hverfistein-
inum, sáum við, hvernig glóði og
glampaði á efstu rúðurnar í stofu-
glugganum.