Dvöl - 01.04.1938, Qupperneq 59

D V 0 L
137
gægðust þau upp úr torfunni og
litu út sem nývöknuð væru. Þeg-
ar allt kornið var komið upp,
heimtuðum við klárurnar ogvild-
um fara að byrja að sá.
,,Dokið dálítið við; það er enn
of snemmt“, sagði pabbi. Svo gaf
hann okkur torfusnepilinn, sem
bygginu hafði verið sáð í.
„Lofið spírunum að stækka dá-
lítið, áður en þið farið að undir-
búa sáðlandið“.
Við bárum torfuna út í þreski-
kofann, glöð í huga, og ætluðum
að aðgæta, hvernig spírurnar yxu.
,,Ég sá þær ekki vaxa“, sagði
systir mín.
,,Ekki ég heldur. Kannske þær
vilji ekki vaxa, þegar horft er á
þær“.
Við höfðum ráð við því. Við
fórum út og lokuðum hurðinni
vandlega á eftir okkur. Svo klifr-
uðum við upp á þekjuna og gægð-
umst niður umljórann; það myndu
spírurnar ekki varast. En við sá-
um þær samt ckki vaxa. Þá fórum
við heim. Daginn eftir komum við
grátandi með torfusnepilinn til
pabba; mýsnar höfðu etiö allar
plönturnar. Pabbi bað okkur að
lá'ta þetta ekki á okkur fá; músin
skyldi ekki fá að leika lausum hala
í þreskihúsinu fyrir bragðiðogvið
skyldum fá að fara inn í Valna-
brekku og sitja yfir kúnum, þegar
þær yrðu leystar út.
„Pabbi, verður farið að hleypa
kúnum út?“ spurðum við.
„Peim verður hleypt út um svip-
að leyti og hvönnin fer að sprctta“.
Erinþá vottaði hvergi fyrir
hvönnunum. Þær voru huldar þara-
brúlci og ekkert lífsmark með
þeim; nei, það sást hvergi bóla
á grænu blaði. Það verður löng
bið, hugsuðum við.
Það var líklega bezt að fara upp
í Efribrekku í annað sinn. Þar
var nú mikið af þúsund-dyggða-
jurtum og hófblöðkur í veitum og
læmum.
Þegar við komum heim aftur,
stóð lítill kassi á skákinni við eld-
stóna. Mamma bað okkur aðfara
varlega og eiga ekki neitt við kass-
ann. Nei, en máttum við bara sjá?
í kassanum lá stórt egg og hlúð
að því með ullartætum. Það bólaði
á nefi út úr egginu. Nefið tísti.
„Hvaða egg er þetta“, spurð-
um við.
„Þetta er gæsaregg. Unginn er
svo þrekaður, að hann getur ekki
brofizt út úr skurninu“.
„Er gæsin búin að unga út?“
Já, gæsin var búin að unga út.
En við yrðum að bíða róleg, við
skyldum fá að sjá gæsarungana í
kvöld, þegar gáð yrði að þeim.
En við skeyttum því engu og vor-
um þotin af stað eius og fætur
toguðu.
Þegar við komum að gæsakof-
anum var hurðin lokuð, en stegg-
urinn varð olckar var og kom út-
belgdur og blásandi á móti okkur.
Hér var ckki heillavænlegt aðdoka
lengi við; það skynsamlegasta var,
að hafa sig burtu sem bráðast.