Dvöl - 01.04.1938, Síða 62

140
D V O L
arfuglarnir lágu í fjöruborðinu og
kvökuðu hljóðlátlega' ög við
heyrðum öldurnar gjálpa og sogJ
ast. Fyrst brotnuðu þær á Smjör-
víkurskerinu, það barst okkur til
eyrna sem fjarlægur fossniður,
síðan bárust þær upp að nesinu
fyrir utan víkina, þaðan heyrðist
bylgjugjálfrið greinilega, og loks
runnu þær hljóðlega upp að
hrönninni í sendnu flæðarmálinu.
„Sjáið þið ekki bjarmann þarna
í austurátt", spurði pabbi.
Pað sló rauðu gliti á skýin og
stjörnurnar bliknuðu. Stundu síð-
ar kom sólin upp. í sama mund
og sólskinið tyllti tánum á hæsta
tindinn á Nónfjallinu, livarf síð-
asta stjarnan. Við gátum hvergi
eygt hana framar. Nóttin hafði
tekið hana með sér vestur um.
Púsund-dyggða-jurtirnar sváfu
með drjúpandi höfði og lokuðum
krónum. Við spurðum pabba
hvort hann héldi, að þær væri að
dreyma.
Ætli þær dreyrni ekkiumþrosk-
uð fræ og vindblæ, sem ber þau
brott með sérí(, sagði hann. ■—
,,Jæja, börnin mín, nú förum við
heim. Nú er sólin komin á loft
og þið vitið þó livað vornóttin er“,
bætti hann við.
,,Já, nú skulum við fara heim“.
En máttum samt tæplega vera
að því, því að það var svo niargt
að aðgæta og margt að spyrja
unt.
„Verður vor lengúr“, spurðum
við.
Vorinu heilsoð
Bráðum vakna blómin ný.
Bráðum vora tekur.
Blessuð sumarsólin hlý
söng og fegurð vekur.
Aldrei sigur vetur vann
visnu yfir strái;
sérhvert líf, er svæfði hann
syngur vor úr dái.
Indælt vor, þú ert mcr kært!
Allt í ríki þínu
hefir ást og unað fært
innst að hiaría mínu.
Sendu yndi, ást og frið
inn í sérhvert hjarta.
Vertu öllum velkomið
vorið sólarbjarta.
Helga Halldórsdóttir.
,,Nei, en nú kemur sumar“
„Hvenær er kamið vor?“
„Þegar skugginn undir Bláfjalli
er alveg horfinn og hvergi er for-
sæla í hlíðinni".
Svo héldum við af stað heim-
leiðis og biðum sumarsins.
Jón Helgason þýddi.