Búnaðarrit - 01.01.1963, Blaðsíða 133
SKÝRSLUR STARFSMANNA 129
bændur, sem fá yfir 16 kg dilkakjöt á hverja kind, sem
þeir liafa á fóðri, telja ær sínar þyngjast frá 8 kg upp
í 18 kg, sem er óþarflega mikið. Það liggur því sérstak-
lega fyrir, að því betur sem farið er með ærnar, því meiri
arð gefa þær, ekki bara í brúttóarð, lieldur nettó, að
minnsta kosti sé vorhirðingin ekki reiknuð sérstaklega
til gjalda, en bún getur oft verið erfið sé margt tvílembt
og tíð rysjótt, og væri þá reiknað eftirvinnu- eða lielgi-
dagakaup, yrði útkoman trúlega önnur. Lítið á meðal-
þitnga ánna í Skútustaðalireppi og Haganesbreppi, Hróf-
bergsbreppi og Fellabreppi o. s. frv.
Þó ég liafi ekki liaft svona sundurliðun fyrr, bef ég
alltaf gert liana, og meðalþunginn af dilkakjöti eftir kind
á fóðri hefur farið örlítið bækkandi, og stafar það mest
af auknum lambafjölda. Lömbin voru færri en ærnar, og
stafaði það bæði af algeldu ánum og unglambadauða að
vorinu. Nú eru geldu ærnar liorfnar, komin bólusetning
og ,,serum“ við lambablóðkreppusóttinni, inngjöf lianda
ánum við skjögrinu o. f 1., svo unglambadauðinn er miklu
minni en bann var.
Þó sauðfjárræktarfélögin séu langfljötasta leiðin til að
kynbæta féð, er víst, að fóðurbirgðafélögin eru leið
til þess bæði að kenna mönnum að setja á, og draga fram
þau atriði við fjárhirðinguna, sem stuðla að því að fá
góðan arð af fénu, og sýna misfellurnar, sem valda því,
að féð nær ekki eðlilegnm vænleika, og bvort tveggja er
lærdómsríkt. Aftur tel ég sjóðsstofnun félaganna ekkert
aðalatriði nú orðið, enda aðstæður allar breyttar frá
því um 1920, þegar var verið að blása í þau lífsanda og
koma þeim á stað.
Enga ósk á ég betri til banda íslenzkum bændum en
þá, að þeir megi allir læra að setja vel á að liaustinu, og
aldrei verða beylausir. Þá væri um leið létt af þeim rnikl-
um áliyggjum, og þá myndi líka bverfa eymdarsvipurinn
af mörgum skepnum meðal búpeningsins að vorinu og
borfellisbletturinn bverfa af bændum.
IIÚNAÐARItlT
9