Búnaðarrit - 01.01.1989, Blaðsíða 70

þessum búum voru dýrin, bæði refir og minkar, gegnum gangandi feit og
allvíða of feit. Nokkuð bar á „hippers“. Að sjálfsögðu var stærð dýranna
breytileg, en víðast hvar viðunandi og þaðan af betri.
Þegar litið er yfir árið, sem er að líða, má þrátt fyrir allt segja að árangur í
fóðurgerðinni sé þokkalegur og mér virðist hann fara batnandi. Sama gildir
raunar um fóðrun og hirðingu dýranna.
í ársbyrjun hóf Leif Jakobsen störf sem tæknilegur ráðgjafi fóðurstöðv-
anna. Ráðningartími hans var eitt ár og starfið kostað af Framleiðnisjóði
landbúnaðarins, en skipulagningu þess hafði ég með höndum í samvinnu
við forráðamenn fóðurstöðvanna og héraðsráðunauta á hverju svæði.
Framan af árinu ferðaðist hann um landið, heimsótti fóðurstöðvarnar auk
þess sem hann ásamt héraðsráðunautum heimsótti loðdýrabændur, aðal-
lega byrjendur með mink. Vegna veikinda var Leif frá vinnu frá apríllokum
og fram í miðjan október, en frá þeim tíma og til áramóta vann hann
aðallega við lífdýraflokkun. Vegna forfalla hans svo og vegna áðurnefndra
kringumstæðna hjá fóðurstöðvunum varð mun minna úr vinnu hans hjá
þeim en fyrirhugað var.
I seinni hluta febrúar tók ég þátt í námskeiði í loðdýrarækt fyrir
ráðunauta á vegum Búvísindadeildarinnar á Hvanneyri. Námskeiðið
heppnaðist í alla staði ágætlega og var vel sótt. Anægjulegt var að sjá þar
mætta til leiks héraðsráðunauta, sem fram til þessa hafa lítið getað gefið sig
að leiðbeiningum í loðdýrarækt. Segja má að nú séu nær öll búnaðarsam-
böndin í landinu með einhverjar leiðbeiningar í loðdýrarækt.
Eins og vikið er að framar átti loðdýraræktin, einkum refaræktin, við
mikinn vanda að etja á árinu. Hann má að verulegu leyti rekja til verðfalls á
skinnum, stórfelldra innlendra kostnaðarhækkana og þungra fjármagns-
byrða, en einnig var hann af manna völdum. Eftir að fyrstu skinnauppboð-
um ársins lauk og verðið lá fyrir, virtist rekstrarafkoma bænda, einkum
refabænda, svo slæm, að samtök þeirra óskuðu eftir opinberum fjárstuðn-
ingi til þess að forða greininni frá hruni. Til þess að gera tillögur til lausnar á
meintum vanda störfuðu á árinu a.m.k. tveir vinnuhópar, sem starfsmenn
Búnaðarfélagsins áttu aðild að, og ein nefnd þingmanna úr stjórnarflokkun-
um. Endanlegar tillögur að lausn fólust m.a. í beinum rekstrarstyrkjum úr
Framleiðnisjóði til refabænda, skuldbreytingu á lausaskuldum refabænda
hjá Stofnlánadeild og fjárútvegun frá Byggðastofnun til að leysa fjárhags-
vanda fóðurstöðvanna. Þessar aðgerðir voru allar framkvæmdar ef frá er
talin fyrirgreiðsla Byggðastofnunar við fóðurstöðvarnar, sem ekki náði
fram að ganga nema að hluta. Fjárhagsstaða fóðurstöðvanna nú er því
ákaflega slæm og með öllu óljóst um framtíðarrekstur þeirra.
Vegna ofangreindra aðgerða unnust miklar umræður í fjölmiðlum um
málefni loðdýrabænda um miðbik ársins. Höfuðeinkenni þeirra var afar
takmörkuð þekking fréttamanna á viðfangsefninu og almennt neikvætt
68