Búnaðarrit - 01.01.1990, Blaðsíða 130

þurfti úr ráðgátum t.d. á sviði sögu og þjóðlegs fróðleiks. Hann var
skemmtilegur maður, sem mikill ávinningur var að kynnast.
Árið 1947 kvæntist Axel eftirlifandi konu sinni, Sigurlínu Gunnlaugs-
dóttur, ættaðri að norðan, frá Akureyri og Ólafsfirði. Þau eiga fjögur
uppkomin börn.
Hann andaðist hér í Reykjavík 14. nóvember 1989.“
Að þessum minningarorðum mæltum bað forseti viðstadda að votta
hinum látna virðingu sína með því að rísa úr sætum.
Síðan ávarpaði forseti þingfulltrúa og gesti og sagði:
Enn á ný kemur Búnaðarþing saman hér í Bændahöllinni, og er það
nokkru síðar en venjulegt hefur verið. Það stafar af ástæðum, sem flestum
eru kunnar, þeim að tillit var tekið til hagsmuna hússins í sambandi við
nýafstaðið þing Norðurlandaráðs og þess hótelrekstrar, sem hér fer fram og
er nú að öllu leyti á vegum og á ábyrgð eigendanna, Búnaðarfélagsins og
Stéttarsambandsins. Það er mikilvægt, að hótelreksturinn gangi vel, en það
byggist öðru fremur á góðri nýtingu aðstöðunnar. Því betur sem reksturinn
gengur, því fyrr fer þetta glæsilega og einu sinni nokkuð umdeilda hús að
skila okkur eigendunum vænum hagnaði. Það er þegar byrjað í smáunt stíl
að vísu, en mjór er mikils vísir. Þetta hús með allan þann rekstur, sem það
hýsir, hefur löngu réttlætt tilveru sína. Á því fáum við nýja staðfestingu æ
ofan í æ, þegar við heyrum, að höfðingjar heimsins gisti þar með fríðu
föruneyti á leið sinni um hnöttinn hálfan eða heilan og fá að vita það, að
fyrirtækiö er í eigu og rekið á vegunt hins fámenna bændasamfélags í þessu
norðlæga landi. Kannske er það hégómaskapur, en ég játa það, að mér
finnst töluverð vegsemd af því stétt okkar til handa. Ekki mun af veita.
Fyrst ég leiddist strax inn á þessa braut, aðgefnu tilefni, aðdrepa áorðstír
bændastéttarinnar, þá er ástæða til að halda lengra áfram. Þaö er nefnilega
ekki nóg, að við séum í góðu áliti hjá útlendum hefðarmönnum, ef við erum
ekki vel metnir af samborgurum okkar í landinu að sama skapi.
Ég veit, að sumt fólk úr bændastétt kinokar sér við að ræða um þann
neikvæða og niðurlægjandi tón, sem of oft heyrist í þjóðfélagsumræðunni í
garð landbúnaðar. Þó er það alveg víst, að margur maðurinn líður mikið
fyrir Ijót og heimskuleg orð, sem hafa dunið og dynja enn á eyrum
þjóðarinnar og ganga svo langt að staðhæfa, að landbúnaðurinn leggi
ekkert, öldungis ekkert, af mörkum í þjóðarbúið eða þá, þegar ástundun
landbúnaðar á Islandi er líkt viö óvinahcrnað, og kostnaður, sem af
landbúnaði leiðir fyrir þjóðina, sé sambærilegur við hervarnir og stríðs-
kostnað erlendra ófriöarþjóða.
Trúlega er nú sterkasti leikur okkar að svara alls engu slíku og þvílíku
öfga- og óráðshjali, og í sannleika væri illa komið okkar málum bænda og
búaliðs á Islandi, ef þetta væri í raun og veru rétt mynd af áliti þjóðarinnar á
okkur sem atvinnustétt. Sem betur fer er það nú ekki tilfellið.
128