Morgunn - 01.06.1925, Qupperneq 87

M OEQUNN
81
Læknisfrú verður frægur miðill.
Óll frnmsókn liggm* upp einlivers konar bvaUa. Ijeit vor
að vissu nm frambaldslíf sálarinnar er engin undantekning
í þeim efnum. En á þeirri erfiðu uppgöngu finst mév tveir
aðallijallar' reynast öröugastir.
Pyrri lijallinn er þetta: að sannfœrast uni, að liin svo
nefndu dularfullu fyrirbrigði gerist, þau er andabyggju-
mennirnir bafa nú í meira en 70 ár fullyrt. að vœru að gerast.
Síðári bjallinu er sá: að fá géngið úr slcugga um, livaðan
fyriflirigðin stafa, bvort rekja megi þau iill til enn óþektra
afla, er leynast með oss, eða livort vér neyðumst til að viður-
kenna, að sum ])eirra að minsta kosti stafi frá vitsmunaver-
uni, sem heyra ekki vorum heimi til, og séu því það, sem þau
liafa stöðuglega sagst vera: skeyti frá framliðnum mönnum.
Reynslap sýnir, að báðir eru Jiessir lijallar örðugir. ITvor
þeirra er örðugri, er eklci auðvelt að segja. Sumum mönnúm
veitir örðugast að komast upp á liinn fyrri. Þeir eiga afar-
erfitt með að fá sig til að trúa því, að fyrirbrigðin gerist.
En hafi þeir orðið fyrir svo öflugum fyrirbrigðum og séð
þau endurtakast svo livað eftir annað, að þeir komust elcki
undan því að láta sannfærast, þá finst þeim hitt langsenni-
legast, að þau segi sjálf r-étt til um upphaf sitt.
En svo eru aðrir, sem komist hafa upp á lægri hjallann,
éftir að þeir hafa mjakast hœgt og hægt upp hlíðina og liaft
góðar gætur á öllu umhverfinu. Þeir þurfa — þegar þangað
er komið, — að livíla sig rækilega, áðnr en þeir leggja út í ])á
áhættu að halda lengra.
Þegar og var drengur, sat eg oftast yfir kvía-ánum á
sumrin inni í fjalli. Múlinn fyrir ofan bæinn er all-brattur.
Eg man það enn, að erfitt þótti mér oft að komast upp á
brúnina. Þar þurftum við smalarnir að livíla olckur. En það
var liing leið þaðan upp fjallið, unz komið var í sjálfan hag-
ann, þar sem sitja átti yfir.
G