Morgunn - 01.06.1925, Qupperneq 129

MORGUNN
123
aðstoð til þess neitað af öðrum nema Finnboga Finnssyni. Ef eg
ætlaði að sofna, fór svo í hvert skifti, að Guðrún hrökk upp, var
sem vaka mín væri skilyrði fyrir svefni hennar.
Síðast var mér sagt að leggjast þversum í rúinið til fóta og
sofnuðum við þá bæöi.
Næsta dag vaknaði koua mín með fullri meðvitund, og er nú
eigi annað sjáanlegt en lienni sé að fullu batnað í nefinu, og brjóstið
i þann veginn, þó ekkert verði um það fullyrt liér.
Fram að þessum tíma hafði eg ýniugust og litla eða enga trú á
neimun svonefndum dularfulluin fyrirbrigðum, en nú sé eg þess eng-
nn kost að neifca þeim lengur.
Skrifað næstu daga á eftir, eftir beztu vitund.
Vilhjálmur Tómatsson.
C. Vottorff Finnboga Fvnnssonar, Nýjalandi, Vestmmnaeyjum.
Kl. 10 að kvöldi þess 30. marz bað Yilhjáhnur Tómasson mig
að sitja lijá konu sinni, Guðrúnu Sigmundsdóttur, er þá hafði legið
frá því á sunnud. 29. s. m., meðan hann færi að útvega sér
vökumann um uóttiua. Fór eg strax með honum (þetta er í sama
húsi, í kjallara). Eg settist á stól, en Yilhjálinur fór. Leið eigi á
löngu áður en Guðrún fór að tala, ýmist við mig eða sjálfa sig,
þaunig, að svo var að heyra sem talandi liennar væri á valdi einhvers
annars en sjálfrar hennar. Hun segir: „Hérna getur þú nú séð á
henni brjóstið; eg er bráðum búinn að ná út úr því.“ (Uju leið
sýndi hún mér á sér vinstra brjóstið og sá eg, að út úr því mundi
ganga). Síðan legst hún útaf aftur og segir: „pað er þetta með
nefið á henni Guðrúnu, það má eg til að laga; það stafar af þessari
skemdu tönn“ (sýnir mér augntönnina), „henni verð eg að ná.“
Reyndi svo lengi með fingrunum að ná henui, en tókst eigi. Segi
eg þá: „Eg held þú hafir þetta aldrei verkfæralaust.“ „O! eg hefi
nóg af verkfærum, þó að þú sjáir þau eigi.“
Man eg svo eigi meira af því samtali, þar til Vilhjálmur kom
aftur með viikumanninn, seni fór þó affcur heim nokkunt síðar.
Nokkurum tíma síðar biður Vilhjálmur mig að konia ofan aftur og
vaka með sér til skiítis; hafði hann þá vakað dægruiu saman. Vakti
eg svo um nóttina til ld. 6 að morgni.
Um kvöldið sendi Vilhjálmur mig til Guðríuiar í Berjanesi til
!ið spyi’ja hanu, hve lengi ástand þetta mundi vara. Kvaðst Guðrún
ekkei't um það vita né geta ráðið, hve lengi Friðrik yrði hjá henni,
en réð frá að snerta hana og tala við, en gera alt, sem hann (þ. e.
Friðrik) segði. Fór eg svo með þau skilaboð.
Seinna, er eg var sezfcur við rúm hennar, hafði eg orð á því, að
Vilhjálmur bóndi hennar þyrfti að fá að sofna. pá er sagt: „Hann