Morgunn - 01.12.1953, Blaðsíða 29

MORGUNN
107
ég sagt eins og hálfhvíslandi: GlSL, — en meira gat ég
ekki greint, en mjög var þessi raddblær líkur raddblæ frú
Gislinu Kvaran. Það var eins og ósegjanleg ástúð umvefði
mig, og röddin var dálítið klökk, meðan nú var sagt á
ensku:
„Hjartans þakkir. Ég hef ekki gleymt því, er þú sazt
hjá rúminu mínu.“
Þetta er rétt, en þá virtist hún meðvitundarlítil
og mátti ekki mæla.
,,Ég man hugsanir þínar og bænir, og ég hef heldur ekki
gleymt því, sem þú gerðir fyrir mig, eftir að ég fluttist
hingað.“
Hún minnti mig nú á atvik, er raunverulega gerðist
eftir að hún lézt, en ég læt þögnina geyma.
,,Þú kemur seinna til okkar. Guð blessi þig og börnin mín
og berðu þeim hjartans-----------.“
Ég fékk ekki greint meira, það var eins og rödd hennar
brysti. Mig undraði það engan veginn. Hefði ég þá átt
að tala upphátt, held ég, að mér hefði ekki reynzt það
auðveldara, þótt ég gæti notað mín eigin talfæri. En ég
skynjaði betur en orð fá lýst ástúðina og hjartahlýjuna,
sem fylgdi orðum hennar og hún þráði að geta sent þeim
öllum, er hún minntist, og þeim mörgu, sem hún hugsaði
áreiðanlega til. En að einu leyti var líkt ástatt fyrir mér
og frú Bedford, augu okkar beggja voru full af tárum.
Undir fundarlokin sagði Messenger við mig af vörum
miðilsins: „Þau eru hérna bæði, sem töluðu við þig fyrir
stuttu. Þau eru hjartanlega glöð yfir endurfundastundinni.
Maðurinn segir mér, að skírnarnafn þitt sé hið sama og
skírnarnafn hans, en ég veit ekki, hvað þú heitir. En,
heyrðu, það er með þeim kona og fyrsti stafurinn í skírn-
arnafni hennar er B. — Ég á erfitt með að segja þessi
útlendu nöfn. Hann segir, að þú munir kannast við hana,
hún hafi verið vinkona ykkar og að þú hafir hitt hana
fyrst í heimili hans.“
Hér tel ég hiklaust vem átt við Björgu Havsteen,