Morgunn - 01.12.1953, Blaðsíða 37

MORGUNN
115
Þeir komu sér saman um að annast allan undirbúning
fundanna og fundarherbergjanna, annast tryggilega um
dyravörzluna, rannsaka sérhvern, sem aðgang fengi að
fundunum, hvað þeir flyttu með sér í fundarherbergið.
Og þeir tóku að sér að rannsaka miðilinn sjálfan fyrir
hvern fund. Fundina ætluðu þeir að halda í borðstofunum
heima hjá sér. Aðrir samstarfsmenn voru ákveðnir: fyrrv.
háskólakennari í efnafræði, fyrrv. háskólakennari í stærð-
fræði og blaðamaðurinn, sem áður getur. Auk þess mátti
einn vinur Westwood-hjónanna koma á fundina og heimilis-
læknir dr. Westwoods kom alltaf öðru hvoru. Að fráskild-
um blaðamanninum, efnafræði-prófessornum og Westwood-
hjónunum hafði enginn hinna áður setið fund með Ada
Besinnet. Á fundunum sat dr. Westwood við hlið miðilsins,
til þess að vaka yfir hverri hreyfingu hennar. Það sýndist
óþarfi. Hún var í svo djúpum transi, að hún var gersam-
lega hreyfingarlaus, eins og liðið lík allan tímann. Pró-
fessorinn sat við grammófóninn og stjórnaði honum.
Fyrsti fundurinn undir þessum nýju skilyrðum hófst
og allt fór fram eins og á fundunum heima hjá miðlinum.
Eitt óvænt atvik gerðist. Veran, sem nefndi sig Pansy,
leysti í myrkrinu með litlu fingrunum sinum armbands-
úr, sem hafði glitrandi skifu, af úlnliði dr. Westwoods,
hóf það upp og bar það hátt á lofti með glitrandi skífuna
niður, svo að ailir fundargestir gátu séð. Innan stundar
festu litlu fingurnir á hinni óséðu veru úrið aftur á úlnlið
prestsins.
Nú gáfust tilraunamönnunum ný úrlausnarefni. Þeir
voru algerlega öruggir um, að í heimili læknisins og prests-
ins gátu engir hugsanlegir hjálparmenn miðilsins verið að
verki, enginn gat leynzt inn í einkaíbúðir þeirra. En þá
var spurningin: voru þessar talandi og syngjandi raddir
raunverulega sjálfstæðar? Mynduðust þær raunverulega
fyrir utan miðilinn, óháðar raddböndum hans? Og enn:
var hægt að finna upp nokkra aðferð, sem kynni að af-
sanna það, að hér væru aðeins einhver persónubrot miðils-