Morgunn - 01.12.1953, Qupperneq 51

MORGUNN
129
garði, en þegar ég er að fara fram hjá garðinum, þá þykir
mér að einhver kalli til mín úr garðinum: „Komdu og
talaðu við mig.“ Mér þykir ég líta við og sé hvar gamli
maðurinn situr á leiðinu sínu. „Dautt og lifandi á ekki
saman, Lárus minn,“ sagði ég. „Vinir sjást alls staðar,“
segir hann, og með þessu sigraði hann. Ég brá mér yfir
í garðinn og settist á leiðið hjá honum. „Já, — þú hefur
nú frétt, hvernig það gekk, þegar ég flutti frá Tóftunum.“
„Ja — jæja, ég hef nú ekki mikið frétt af því, enda er ég
nýkominn heim að vestan.“ „Það gekk nú svona og svona,“
segir hann, „vargarnir rifu eigur mínar, svo hörmung
var á að horfa, en ég ætlaði þér alltaf nokkuð af þessu,“
og um leið tekur hann upp gull í könnu og segir: „Ég
ætla að gefa þér þetta, Pétur minn, og láttu það nú ekki,
þér mun ekki veita af því, þegar þú kemur til Reykja-
víkur.“ „Ég ætla aldrei til Reykjavíkur," sagði ég. Þá
þykir mér gamli maðurinn horfa skrýtilega til mín, og
segja: „Það veit enginn, hvert maður flækist, meðan maður
lifir á þessari jörð.“ Við þetta hrökk ég upp og var þá
komið undir dag.
Ég fór nú að kynna mér, hvernig það hefði verið með
hagi gamla mannsins, áður en hann skildi við, en síðan
var rúmt ár. Kunningjar mínir sögðu svo frá, að allt, er
hann átti, hefði verið boðið upp og selt, þegar eftir andlát
hans, og var þessu lokið áður en útför hans fór fram.
Hann orðaði þetta svona: „Vargarnir rifu eigur mínar,
svo hörmung var á að horfa.“
Heimkoma.
Árið 1917, eða nánara tilgreint síðari hluta febrúar, var
ég við nám í Stýrimannaskóla Reykjavíkur. Ég hafði mikið
að lesa og gera í sambandi við námið. Kvöld eitt um átta-
leytið fór ég að fást við reikningsdæmi, sem mér hafði
ekki tekizt að leysa, meðan ég var í skóianum, svonefnd
tveggja tíma dæmi. Eftir um það bil tvo klukkutíma hafði
k.
3