Morgunn - 01.12.1953, Síða 52

130
MORGUNN
óg lokið við dæmin, en útkoman reyndist skökk og þótti
mér slæmt. Ég vildi ekki gefast upp fyrr en ég fengi leyst
dæmið og hélt áfram fram undir klukkan tólf, en mér
tókst ekki að fá rétta útkomu að heldur. Ég byrjaði að
nýju, vildi ekki gefast upp fyrr en í fulla hnefana. Allt
fór á sömu leið, mér tókst ekki að finna rétta úrlausn á
því. Ég neyddist svo til að fara í rúmið, án þess að hafa
tekizt að leysa dæmið og undi hlut mínum satt að segja
hið versta. Þrátt fyrir slæmt skap sofnaði ég von bráðar
og dreymdi mig þá draum þann, er hér fer á eftir:
,,Mig dreymdi að ég væri staddur vestur á Melum (en
var í herbergi á Bergstaðastræti 7), og var fleira fólk
þar á ferð og stefndi suður eftir þeim, en þá var þar óbyggt
svæði. En ég tók nú eftir að þarna var eigi að síður komið
hús, einkennilegt að sjá, en allt var það uppljómað. Hús
þetta virtist mér snúa frá austri til vesturs og svo langt
var það, að ég sá fyrir hvorugan enda þess, en þó að mig
furðaði nokkuð á þessu húsi, stefndi ég þangað eigi að
síður. Hugsaði með mér að þetta kynni að vera kaffi- eða
veitingahús og ætlaði mér að fara þangað inn og fá mér
hressingu, enda var kalt í veðri.
Þegar ég nálgaðist húsið tók ég eftir að við hlið mér
gekk maður klæddur hvítum kjól og stefndi hann sömu
leið og ég til hússins. Ég þekkti þegar að þessi óvænti
förunautur minn var gamall kunningi, Konráð Konráðs-
son að nafni, en mjög furðaði mig á því, hví hann væri
svo búinn.
Þegar við nálguðumst húsið opnuðust stórar dyr á hlið
þess og ætlaði ég mér vitanlega að fara þangað inn, en
var svo óheppinn, að ég lenti milli veggjarins og hurðar-
innar, en ekkert varð til þess að tefja förunaut minn. Ég
sá nú inn i salinn, sem var uppljómaður og fullur af fólki.
Fríður maður, tígulegur í framkomu og göfugmannlegur
kom þegar út í dyrnar. Ég hugsaði að þetta myndi vera
þjónn, en fas og framkoma var svo höfðingleg að mig
furðaði mjög. Þegar hvítklæddi maðurinn, sem með mér