Morgunn - 01.12.1953, Qupperneq 53

MORGUNN
131
var, kom í dyrnar, gekk þessi maður þegar til móts við
hann, tók í báðar hendur hans og mælti um leið: „Vertu
velkominn, vinur minn, í fögnuð herra þíns,“ og er hann
hafði svo mælt, leiddi hann samferðamann minn inn í sal-
inn. En ávarpsorð þessi voru sögð með ósegjanlegri ástúð
og vinarhyggð, sem mér er ekki unnt að lýsa. Þegar hann
hafði fylgt samferðamanni mínum inn i salinn, heyrði ég
hvern af öðrum hrópa: „Velkominn, velkominn, Konráð.“
Lengi á eftir ómuðu þessi orð í huga mínum, samúðin og
hlýjan, sem virtist felast í þeim. Allt í einu vaknaði ég, svo
að draumurinn varð ekki lengri.
Daginn eftir átti ég símtal við konu mína, en hún var
þá vestur í Stykkishólmi, og segir hún mér þá meðal ann-
ars: „Hann Konráð Konráðsson andaðist klukkan ellefu
í gærkvöldi,“ en hann var sá, er um skeið var samfei’ða
mér í draumnum.
Ég þekkti mann þennan náið frá fyrri árum, höfðum
stundum verið saman. Hann var dugandi sjómaður og
ágætis félagi í sínum hópi, en sumum virtist hann nokkuð
hrjúfur í orði annað veifið, og vafalaust hefðu ýmsir sam-
ferðamanna hans naumast gert sér í hugarlund að hann
myndi hljóta svo ástúðlegar viðtökur að lokinni jarðlífs-
vist, en þær voru ósegjanlega yndislegar og liugðnæmar
eftir því, sem ég skynjaði þær. Sennilega þekktu þeir
betur, sem buðu hann velkominn, heldur en við jarðnesku
mennirnir, hvað hans innri maður hafði að geyma.
Guðrún frá Langadal.
Einu sinni, eftir að ég var kominn til Reykjavíkur, átti
ég við ýmsa örðugleika að etja, enda var ómegðin tals-
verð. Þá dreymir mig einu sinni, að til mín komi þrír
vinir mínir, og ég vissi með einhverjum hætti að þeir voru
frá öðrum heimi, þó að þeir hefðu ekki orð á því. Þeir
báðu mig um að koma út með sér, þeir ætli að sýna mér
dálítið. Ég þykist fara út úr íbúðinni með þeim. Þá tekur