Morgunn - 01.12.1953, Qupperneq 58

136
MORGUNN
tímis í mislingum. Ég flutti nú litlu telpurnar inn í her-
bergi mitt og bjó um þær í stóra rúminu mínu, en dreng-
inn hafði ég í næsta herbergi við, en bjó um mig í litlu
snyrtiherbergi við hliðina á svefnherberginu, en á milli
þeirra voru dyr. Ég hagaði þessu svo til þess að gera
heimilisstörfin auðveldari, því að matinn varð að bera
neðan úr eldhúsinu, sem var í kjallaranum, en stöðugt
þramm upp og niður stigana var þreytandi fyrir mig og
stúlkurnar. Til þess að létta heimilisstörfin meðan börnin
voru veik, bjó maðurinn minn hjá móður minni. Kvöld
eitt var ég ein heima hjá börnunum, hafði leyft stúlk-
unum að skreppa út og létta sér svolítið upp. Ég hafði
inni hjá mér hann seppa litla, sem var uppáhald barn-
anna. Ég bað eina stúlkuna að koma upp til mín strax og
hún kæmi heim, án þess að fara úr utanhafnarfötunum,
því að ég ætlaði að biðja hana um að skreppa út með
seppa litla og lofa honum að viðra sig úti dálitla stund.
Þegar klukkan var um það bil hálf tíu heyrði ég að
gengið var fram hjá herbergisdyrunum og þaðan upp
stigann, upp á næstu hæð fyrir ofan, þar sem herbergi
stúlknanna voru. Hún hafði auðsjáanlega gleymt tilmæl-
um mínum. „Nú hefur þú gleymt honum seppa litla, komdu
og skrepptu snöggvast út með hann,“ kallaði ég upp í
stigann. Steinhljóð, enginn svaraði. Ég stóð á loftskörinni
og hafði seppa litla við hlið mér. Sá seppi litli eitthvað?
Hann virtist sjá eitthvað, sem mér var ósýnilegt. Hann
glennti út augun og hárin risu á honum. Mér var alveg
nóg boðið. Ég flýtti mér inn í herbergið til bamanna með
hundinn og hét því með sjálfri mér að út úr herberginu
skyidi ég ekki fara fyrr en stúlkurnar kæmu heim. Þær
komu rétt á eftir, allar samtímis, og þær sögðu að engin
þeirra hefði komið inn í húsið fyrr en nú.
Einu sinni rakst maðurinn minn á fjögra ára gamlan
son sinn úti á loftskörinni, hann var í náttfötunum. Hann
fullyrti við föður sinn að þjófar væru í húsinu. Vafalaust
hefur hann heyrt fótatak á ganginum eða í stiganum.