Morgunn - 01.12.1953, Síða 70

148
MORGUNN
sjálfum sér, eigin söknuði og einstæðingsskap, hugsa um
hag látna vinarins eingöngu og hugleiða með rósemi og
stilling þessa spurning: Hvert fer þú?
Eða er það ekki þetta, sem mestu máli á að skipta þau
augnablikin: Hvert fór vinur minn? Varð þessi breyting
honum til blessunar og bóta? Verður hann auðugri við
að hverfa héðan burt? Verður hamingja hans meiri fyrir
það, að hann er farinn af þessum heimi?
Við þessum spurningum höfum vér spíritistar fengið
svar, og félag voi’t hefur það að einu sínu aðal mai’kmiði,
að kenna mönnunum, þegar harmur ástvinamissisins fer
um sál þeirra, að stilla sorg sína og spyrja: Hvert fer þú?
,,En sá, sem hyggst að standa, gæti að sér, að hann falli
ekki,“ segir Ritningin. Vora öi’uggu þekking og vissu verð-
um vér spíritistar að sýna, þegar kallið mikla kemur að
oss og ástvinum vorum, annars getum vér ekki boðað það
mikla mái, sem féiag vort felur oss til að flytja.
„Hvert fer þú?“
Þýðir nokkuð að spyrja þannig? segja menn við oss.
Er það ekki einmitt á þessum kletti að mannleg þekking
brýtur bát sinn í spón? Er þetta ekki skerið, sem allir
sti'anda við, vitrir jafnt og óvitrir?
Efasemdirnar um þetta koma úr tveim áttum, og er
hvorug þeiri’a á rökum reist.
1 fyrsta lagi koma efasemdirnar um að spurningunni:
„Hvert fer þú?“ verði svarað frá ýmsum kirkjunnar mönn-
um, lærðum sem leikum. Þessum mönnum má augljóslega
svara svo: Ef það er rétt, sem sjálf heilög Ritning hermir
með mörgum skýrum dæmum, og margir af beztu mönnum
og konum kristninnar hafa síðan vottað af eigin reynslu, að
framliðnir menn hafi komið aftur yfir landamærin til
jarðnesku vinanna, verið sýnilegum samvistum við þá og
talað við þá, svo framarlega sem vér tökum þennan vitnis-
burð Ritningarinnar og annarra votta allra alda gildan,
og það hljóta aiiir kirkjunnar menn að gera, ef þeir eru
sjálfum sér samkvæmir, þá á líka að vei’a til þess nokkur