Morgunn - 01.12.1953, Qupperneq 79

MORGUNN
157
dásamlegan leyndardóm mannlegrar sálar? Afhjúpa þessi
sannindi ekki nýja hlið á sköpunarverki hins mikla föður
tilverunnar? Sýnir þetta oss ekki það, sem Einar H. Kvar-
an lagði svo ríka áherzlu á að sannfæra oss um, að vér
lifum raunverulega í miklu víðtækara og undursamlegra
sambýli en flestir af oss munu gera sér Ijóst? Og svo
lotningarverð er sú tilvera, sem vér lifum í, að hver ný
viðbót þekkingarinnar, sem vér öðlumst, veitir oss nýja
huggun og fyllir oss nýju trausti til þeirrar dásamlegu
speki, sem er að baki alls þess, sem skapað er.
„Og enginn yðar spyr mig: Hvert fer þú? heldur hefur
hryggð fyllt hjarta yðar-------,“ sagði Kristur við læri-
sveinana, þegar hann hafði kunngjört þeim, að innan
skamms mundi hann hverfa af jörðunni. Hjarta þeirra
fylltist hryggð og harmi yfir tilhugsuninni um að eiga
ekki að hafa hann hjá sér lengur sýnilegum samvistum.
Vegna þess, hve mikið vér vitum, megum vér ekki láta
þann harm ná tökum á oss, heldur eigum vér að spyrja:
„Hvert fer þú?“ Og ef vér spyrjum þannig, munum vér
vissulega fá það svar, að óttinn við dauðann hverfur, vér
skiljum, að burtförin af jörðunni er eins eðlileg og fæð-
ingin til hennar, því að dauðinn er einnig fæðing. Sú
fæðing er fagnaðarefni en ekki harms. Ekki svo að skilja,
að um eintóma gleði sé að ræða í því lífi, sem fram undan
er mannssálinni, þegar hún fer af jörðunni, heldur þannig,
að þrátt fyrir örðugleika, sem kunna að bíða vor, ef vér
förum óskynsamlega með jarðlífið, séu fram undan mögu-
leikar til ómælanlegrar sóknar fram á leið að blessun,
friði og farsæld.
Þess vegna höldum vér minningardag látinna vina ekki
með svörtum tjöldum og sorgarsöngvum, heldur sem fagn-
aðardag, því að lífið heldur áfram, þótt jarðneska áfang-
anum sé lokið, og geymir möguleika til fullkomnari máttar
og dýrðar en vér fáum enn skilið eða skynjað.
Jón Auðuns.