Morgunn - 01.12.1962, Qupperneq 40

126
MORGUNN
Þá kemur mér Jane Jones í huga. Hún fæddist blind
eða heyrnarlaus eða krypplingur á fátæku heimili, þar
sem drykkfelldur faðir gerði líf allra að kvöl. Undan þessu
getur Jane ekki losnað, hún getur ekki gifzt og eignazt
sitt eigið heimili og aldrei öðlast það lif, sem Bettý nýt-
ur . . Sumir munu minnast rithöfundarins og fyrirles-
arans Helen Keller, sem missti tveggja ára gömul bæði
sjón og heyrn, eða svipaðra tilfella um sigur yfir örðug-
leikunum, en þau dæmi eru ákaflega fátíð. Aðra dreymir
um, „að hlutskiptin verði jöfnuð í himnaríki". Á þá Betty
samkvæmt því að þjást í himnaríki vegna þess að hún
var hamingjusömn í jarðríki? Hvaða réttlæti væri í því?
Ekkert, áreiðanlega yrði slíkt ekki til r.eins ábata fyrir
Jane. Hún er heldur ekki svo hefnigjörn eða lítilmótleg
að æskja slíks. Á þá að launa eða bæta Jane þetta?
Hverskonar uppbætur geta komið fyrir hálfrar aldar
ógæfu í jarðríki? Oss bregður við að heyra, þegar fjár-
bætur eru greiddar manni, sem saklaus hefur verið fang-
elsaður. Hvernig getur slíkt bætt upp andlega angist,
glötuð ár, óhamingju og kvalir allra ættingja hans?
Er mannleg eymd þá aðeins undir tilviljun komin? Ef
svo er, hve óréttlátt er þá ekki lífið? Er það vilji Guðs?
En hve hann hlýtur þá að vera ólíkur mennskum föður,
sem yrði varpað 1 fangelsi fyrir slíka misbeitingu vilja
síns.
En, ef vér föllumst á hugmyndina um, að allt þetta
misrétti séu afleiðingar — í heimi orsaka og afleiðinga
— af fyrri orsökum, uppskera fjrlægrar fortíðar, ávöxt-
ur fyrra ágætis, þá er réttlætistilfinningu vorri borgið.
Þá er lemstraði líkaminn ekki meiri leyndardómur, en
líkami, sem liggur lemstraður neðan við bjargið stóra,
vegna þess að eigandi hans gætti ekki að hvert hann fór.
Vér verðum oft vitni að þjáningu, sem er auðsjáanlega
afleiðing af nýafstaðinni heimsku eða fávizku eða synd.
Ekkert af þessu er vilji Guðs, heldur hið gagnstæða, —
vizka, þekking og hreinleiki —. Er ekki hugsanlegt, að