Morgunn - 01.06.1972, Blaðsíða 74

72
MORGUNN
skyldi fara að eitthvað slettist inn frá öldum Breiðafjarðar. En
þar hafa fleiri farizt en Eggert Ölafsson.
Nú hvessti snögglega; en engar fréttir fluttust frá eynni,
enda var þá enginn sími. Samt vonaði fólk að báturinn væri
þar veðurfastur.
Svo var það eitt kvöld, að ég fór í næsta hús til að vitja um
líðan ekkjunnar þar. Þá var hún sofandi, svo ég gekk að glugg-
anum. Heyrði þá hratt fótatak um stéttina og sá sjómennina af
póstbátnum bera árarnar og seglið á öxlum sér. Þeir fóru suður
fyrir húsið og fleygðu byrði sinni hart niður á þann stað, þar
sem þetta var venjulega geymt.
Ó, hvað ég flýtti mér að vekja konuna og segja henni frá því
að þeir væru komnir!
„Guði sé lof!“ hrópaði hún, spratt upp og hljóp út. En innan
skamms kom hún grátandi til baka og sagði þá: „Nú veit ég
hvemig þetta hefur farið“.
Næsta dag fréttist að áramar og seglið hefði rekið að eyrum
þar.
Hvað ætti ég svo að segja um þessi dulrænu trúarbrögð okk-
ar mannanna?
Oft hugsa ég mest um það, sem mér gengur verst að skilja
og vilja. En vitrir menn og menntaðir æða um eyðimerkur
óvissunnar og finna ný sannindi. Ó, hvað þeir eiga gott, sem
vita mest og geta frætt aðra.
Það eru kölluð dulræn vísindi að grennslast um lífið eftir
dauðann. Það hef ég álitið ómögulegt. Þó er nú svo komið,
þrátt fyrir mína fáfræði, að ég hef þrisvar séð dáið fólk og
ekki talið þar neitt undur á ferð, aðeins beðið Guð að lofa mér
að sjá og vita meira.
Einu sinni var ég tólf ár í sjúkrahjálp hjá frá Guðrúnu Lár-
usdóttur, fátækrafulltrúa, Ási. Eitt heimilið var fátæk hjón í
kjallaraíbúð. Maðurinn dó. Ekkjan varð eftir með 4 börn. Elzta
barnið var 14 ára stúlka, sem Guðrún hét. Hún var fermd það
vor og vildi reyna að vinna fyrir heimilinu í verzlun Ásgeirs
Gunnlaugssonar. En þá var upphitun léleg viða, svo þar varð
stúlkan veik af langvarandi kvefi, hraðberklum og dó. Líkið