Morgunn - 01.06.1972, Blaðsíða 36

34
MORGUNN
sjónum hans og að sérhvert merki, sem hann kynni að krota
sjálfur væri þegar þurrkað út.
Dögum saman hafði Pelle lítils neytt, en nú rann á hann eins
konar mók og neitaði hann nú hvaða fæðu sem honum var boð-
in. Með öðrum orðum: hann fór i hungurverkfall eins og hetj-
an í sögunni. Olli þetta læknunum alimiklum áhyggjum, þvi
nú óttuðust þeir ekki einungis um andlega heilbrigði hans,
heldur var líf hans nú í veði. Að svipta Pelle X-unum sínum
var eins og að reyna að vekja hann úr martröð eða jafnvel enn
verra, að venja forfallinn sjúkling af heroini.
Fimmta daginn kallaði hann á vörðinn. Hann var nú orðinn
eins og beinagrind. Augu hans störðu hitaþrungin úr augna-
tóftunum. „Ég er ekki geðveikur,“ sagði hann, „ég vil fá penna
og pappír. Ég vil líka fá eitthvað að borða.“ Og svo bugaðist
hann og grét sáran.
Er hann hafði sopið svolitla mjólk og nartað i brauð, fór hann
að skrifa. Vörðurinn læddist út og inn, og gætti þess að bæta
við á diskinn hans og í glasið hans jafnóðum og þess var þörf.
Og Pelle hélt áfram að skrifa alla nóttina.
Þessar skriftir urðu honum mikill léttir og nú streymdi
sannleikurinn úr penna hans eins og vorleysing. Hann hafði
kynnzt Nielsen í fangelsinu árið 1947, þegar báðir voru að af-
plána refsingu fyrir föðurlandssvik. Nielsen hafði orðið hug-
fanginn af afrekum Hitlers og breytti þar engu um ósigur hans
og niðurlæging. Nielsen réði því ráðum sinum. Fyrsta skrefið
var stigið þegar Nielsen bað Palle um að leggja saman lófana,
eins og í bæn og sagði honum svo, að hann gæti ekki losað
hendurnar sundur.
„Nielsen talaði oft við mig í myrkri klefans okkar,“ skrifaði
Pelle. „Þá var það vandi hans að segja: Ég er góði engillinn
þinn. öll mistök þín og vonbrigði tilheyra fortíðinni. Guð hef-
ur kosið þig til stórræða og hefur skipað mér að vera foringi
þinn. Þú er skjólstæðingur minn. f hvert skipti sem þú sérð
táknið X, þá er það guð sem talar til þín gegn um mig.“
„Síðar fyrir fyrsta ránið skipaði Nielsen mér að kaupa eter.
Hann lét mig leggjast á legubekk og anda honxnn að mér. Út-