Morgunn - 01.06.1972, Blaðsíða 18

16
MORGUNN
reiðhjól við gangstéttina og hvarf brátt i straum hinnar miklu
umferðar miðborgarinnar.
Mál þetta kom vitanlega til kasta morðdeildar lögreglunnar
og gat hún fljótlega komið saman fullkominni lýsingu á morð-
ingjanum. Hann var milli tuttugu og fimm og þrjátiu ára gam-
all, beitti vinstri hendi, meðalmaður á hæð og grannvaxinn.
Auk þess höfðu næstum allir tekið eftir hiniun sérkennilegu
vélrænu hreyfingum hans.
Enda þótt viðskiptavinir bankans og starfsmenn væru of
ruglaðir til þess að veita morðingjanum eftirför, þá lét fjórtán
ára piltur í ákafa æskunnar hendur standa fram úr ermum og
elti bankaræningjann gegn um hina miklu umferð, þar sem
hann skauzt á milli reiðhjóla, strætisvagna og annara bíla til
þess að leynast.
Tæpum tuttugu og fimm mínútum síðar stöðvaði unglingur-
inn lögreglubifreið, benti á íbúðarbyggingu og sagði lafmóður:
„Morðinginn er þarna . . . morðinginn frá Landmands bank-
anum.“
Lögreglumennirnir- voru nú ekki á því að gleypa svona sögu
alveg hráa og kröfðust frekari skýringa. „Það var enginn vandi
að elta hann,“ sagði drengurinn. „Ég var að slóra þarna við
bankann og heyrði skotin. Ég gægðist inn um dyrnar og sá
hann með byssuna í hendinni. Hann var í bláum verkamanna-
galla og með dökk sólgleraugu. Þegar hann hljóp út úr bank-
anum, þá elti ég hann á hjólinu mínu. Hann fór inn í ibúðar-
húsið þarna og ég reyndi að laiunast á eftir honum. Hann
heyrði til min af þvi það marraði i stiganum, og tók upp
byssuna. Hann sagðist skyldu skjóta mig.“
„Hvers vegna gerði hann það þá ekki?“ spurði eldri lög-
reglumaðurinn dálítið háðslega.
„Ég veit það ekki,“ svaraði drengurinn. „Það var svo skrítið.
Allt í einu stakk hann byssunni aftur í vasann og nuddaði aug-
un. „Góði engillinn minn hefur yfirgefið mig,“ sagði hann og
„Ég er þreyttur. Nú verðurðu að fara.“ Svo sneri hann við og
fór upp stiganrx. Hann er þar ennþá, því ég hef ekki litið af út-
ganginum þangað til þið komuð.“