Faxi - 01.12.1983, Blaðsíða 15

verðs. Við gleymum þessu sagði
konan og ég heyrði að það var
vorkunnar hljóð í röddinni.
Ég er viss um að enginn maður
hefir nokkru sinni skammast sín
meir fyrir nokkurt verk en ég
skammast mín fyrir þetta atferli.
Ég var sneyptur eins og mest má
verða. Ég tók mig út úr hópnum og
reyndi að koma mér út án þess að
þeir veittu mér athygli. Þegar ég
var kominn út í bíl mundi ég eftir
því að skórnir mínir voru inni en
það voru þeir sem ég var að ná í
þegar ósköpin dundu yfir. Eftir
stutta stund komu hinir út og
Gunnar var með skóna. Það var
heppilegt fyrir mig því ég hefði
heldur farið skólaus en að fara inn
aftur og sækja þá. Þegar við vorum
komnir á leið til Akureyrar sagði
Gunnar mér að þeir hefðu farið að
skoða brotin. Þá kom í ljós
að ramminn og hyllan voru
óskemmd. Aðeins glerið var brot-
ið svo ástandið væri ekki eins ljótt
eins og virtist við fyrstu sýn.
Ég hét því með sjálfum mér, að
láta ekki áfengið freista mín fram-
ar. Og ég held að ég hafi staðið við
það að mestu leyti. Nú get ég átt og
geymt vín í skáp, án þess að mér
detti í hug að snerta það, nema ef
gestir koma, sem mig langar til að
gleðja, en sjálfur læt ég það
ósnert. Við gistum á Hótel Gull-
fossi næstu nótt. Daginn eftir héld-
um við með vélbát til Sigiufjarðar
og þegar til Siglufjarðar kom, átti
ég einn 50 kr. seðil, það var aleig-
an. En það átti fleira eftir að angra
mig áður en yfir lauk. ,,Sindri“,
vélbáturinn sem við vorum síðast
á, á reknetum, lá við bryggju inn
undir bökkum, og fék ég leyfi hjá
Antoni Arngrímssyni til að sofa í
bátnum, þangað til ég fengi báts-
ferð suður, eftir 2-3 daga. Pyngj-
an var ekki svo þung að hún þyldi
hótelgistingu, og því brá ég á það
ráð að fá að liggja í bátnum, þó
ekki væri það góð vistarvera,
óupphituð, en ég var heitfengur á
þeim árum svo kuldinn kom ekki
að sök. Þetta sumar var maður
starfandi á planinu hjá Antoni sem
hét Jón Olsen, frá ísafirði. Móðir
hans var þar einnig, mig minnir
hún væri í matreiðslunni fyrir
starfsfólkið á planinu. Mér líkaði
mjög vel við Jón, hann var alltaf í
góðu skapi, satt var það að hann
talaði nokkuð og fann dálítið til
sín, sem kallað er. En ekki kom
það fram við mig. Nú var það
fyrsta kvöldið sem ég ætlaði að
gista í Sindra að Jón kom til mín
um borð og sagðist vera með skila-
boð frá móður sinni, hvort ég vildi
ekki koma og borða með þeim.
,,Þetta verður síðasta máltíðin sem
MINNISSTÆÐUR MAÐUR
Mig langar til að minnast
manns, sem ég þekkti þegar ég var
bam og hefur orðið mér minnis-
stæður fyrir margra hluta sakir.
Hann hét Sigurjón Sigurðsson
og var fæddur á Vigdísarvöllum í
Krísuvíkursókn.
Ekki veit ég fæðingardag eða ár,
en það hefur verið um 1870. Ung-
ur hóf hann búskap með Engilráð
Kristjánsdóttur. Þau voru á svip-
uðum aldri.
Engilráð var Hafnfirðingur að
ætt. Fyrstbjuggu þau íTjamarkoti
á Hvaleyri, en árið 1904 flytja þau
yfir f jörðinn og reystu býli sem þau
nefndu Eyrarhraun. Þau eignuð-
ust tvö börn, Kristínu og Engiljón,
sem hét í höfuð þeirra beggja.
Sigurjón vann alls konar störf
utan heimilisins. Þegar þau höfðu
búið á Eyrarhrauni í tíu ár urðu
þau fyrir þeirri sorg að missa
Kristínu dóttur sína, hina efnileg-
ustu stúlku 16 ára gamla. Nokkru
síðar slíta þau samvistir og Sigur-
jón gerist vinnumaður á prestssetr-
inu á Görðum og víðar. Þau seldur
Eyrarhraun 1919.
Þegar ég man fyrst eftir Sigur-
jóni um 1933 eða 1934 þá er hann
heimilisfastur hjá fósturforeldrum
mínum að Hlíð í Garðahverfi og
átti hann lögheimili þar til dauða-
dags 1942, en síðustu árin dvaldi
hann a Sviðholti á Álftanesi. Sig-
urjón vann á hinum og þessum
stöðum og oft var hann verkstjóri.
Hann var mjög duglegur verkmað-
ur og kappsamur og vildi hvers
manns vanda leysa.
Sigurjón var frekar hár og
grannur, lotinn í herðum með al-
skegg. Ég man sérstaklega eftir
augum hans, sem voru fallega blá
og hýr og með broshrukkum í
kring. Honum lá hátt rómur og var
glaðsinna. Hann hafði þetta fyrir
máltæki: ,,Það sér hver heilvita
rnaður".
Fjóla Sigurbjörnsdóttir.
Sigurjón var ákaflega barngóð-
ur. Oft sat ég á hnjám hans á
kvöldin þegar mamma og pabbi
voru í fjósinu og lærði af honum
vísur og kvæði. Ég man sérstak-
lega eftir einni þulu sem hann
kenndi mér en hún er svona.
Tíkin hennar Leifu,
tók hún frá mér margt,
blöð og skaflaskeifu,
skinn og vaðmál svart,
níu álna langan naglatein.
Tíkin sú var ekki ein,
Oðinn var með henni hér
á túnið vildi hún tylla sér.
Tára gleypti hún tuttugu hamra
stráka tvo og Ijái og orfa
kapalinn og kaupskip
og kálfa tólfog Þórólf.
Rótaði hún í sig Rangárvöllum
Reykjanesi og Bakkanum öllum
Ingólfsfjalli og öllum Flóa
aftur lagði hún kjaftinn mjóa.
Þó var hún ei með hálfan kvið
þetta gleypti hún allt í sig.
Mér blöskraði alveg þessi ósköp
sem tíkin gat látið ofan í sig, en
seinna vissi ég að þetta var gáta og
tíkin var þokan.
Sigur jón var mikill grjóthleðslu-
maður. Hann hlóð sjávargarð í
Hlíð sem þótti mikið mannvirki.
Þessi veggur stóð af sér allan
sjávarágang í milli 30 til 40 ár. En í
febrúar 1970 í stórstreymi og for-
áttu brimi tókst sjónum að brjóta
skörð í garðinn.
Sigurjón var laginn við skepnur
og var oft sóttur ef eitthvað var að
kúm og kindum. Hann sprautaði
kýr við doða. Hann átti tvær kist-
ur, í annarri geymdi hann sprautu
dótið, ég man eftir þessari sterku
sótthreinsunarlykt, þegar kistan
var opnuð. Sigurjón var mjög
sparsamur við sjálfan sig, t.d. gekk
hann milli Hafnarfjarðar og
Reykjavíkur heldur en að fara
með áætlunarbflnum. Við aðra var
hann greiðugur.
Hann lánaði mönnum peninga
og heyrði ég sagt að sumir hefðu
aldrei borgað honum aftur. Fyrir
hver jól fór hann í kaupstað og
keypti jólagjafir handa öllum
börnum í hverfinu. Nokkrum dög-
um fyrir jól gekk hann um hverfið
og útbýtti gjöfum. Ekki er ég frá
því að bömin hafi farið að gá til
ferða Sigurjóns þegar h'ða tók að
jólum. Þá var ekki eins mikið um
gjafir og nú.
Sigurjón átti hund sem fylgdi
honum hvert sem hann fór. Þetta
var fallegur hundur, snjóhvítur
með svört eyru og svart kringum
annað augað. Þessi hundur hét
Doggur.
Eg held að öllum hafi þótt vænt
um Sigurjón sem kynntust honum.
Veit ég um ein hjón sem létu son
sinn heita eftir honum, þó ekki
væri um skyldleika að ræða. Ég
mun alltaf minnast hans með hlý-
hug og þakklæti.
Fjóla Sigurbjömsdóttir.
við étum á Sigló á þessu sumri“
sagði hann. Ég tók þessu boði með
þökkum, því lítið hafði ég étið síð-
asta sólarhringinn eða svo. Jón og
móðir hans fóru með vélbáti til ísa-
fjarðar daginn eftir. Að lokinni
máltíðinni, fékk konan mér
pappakassa all stóran, var hann
fullur af brauði og ýmsum öðrum
mat, og þetta nesti dugði mér,
þann tíma sem ég þurfti að bíða á
Siglufirði eftir bátsferð suður. En
fleiru áttu þau mæðginin eftir að
víkja að mér, því nokkru fyrir kl. 9
kom Jón Olsen og sagðist ætla í
bíó. ,,Vilt þú koma með, ég býð
þér“, sagði hann.
Ég tók þessu boði með þökkum.
Ekki man ég hvað myndin hét, en í
henni var mikið um skothríð, það
man ég. En svo lauk myndasýning-
unni og við héldum heim, ég um
borð í Sindra en Jón inn undir
Bakka. Þá kvaddi ég Jón Ólsen í
síðasta sinn, hann lést nokkrum
árum seinna. Ég minnist hans með
hlýju.
Er ég hafði búið um mig í einni
kojunni í hásetaklefanum á Sindra'
og kveikt eld í kabyssunni komu
tveir menn í heimsókn. Ekki var ég
hrifinn af þeirri heimsókn. Annar
var skipsfélagi minn frá sumrinu.
hinn þekkti ég ekki. Þessir menn
voru af þeirri manngerð, sem kall-
aðir voru rónar. Þeir voru undir
eftirliti lögreglunnar og annað
slagið í steininum. Eins og áður
sagði átti ég einn 50 króna seðil,
það var aleigan. Þessir strákar,
sem komu til mín, fóru þess á leit
við mig að fá að sofa í lúkamum
eina nótt því að á morgun fengju
þeir far til Akureyrar, en þar áttu
þeir heima.
En leyfið sem ég fékk til að sofa í
bátnum var háð því skilyrði að ég
leyfði engum að vera með mér um
borð, og það sagði ég þeim. Þeir
brugðust hinir verstu við og hugð-
FAXI-215