Faxi - 01.12.1983, Blaðsíða 74

MINNING
ÓLAFUR H. ÞÓRARINSSON
Fæddur 23. október 1923 — Dáinn 22. september 1983
Þann 22. september sl. lést á
Hrafnistu í Hafnarfirði Ólafur
Helgi Þórarinsson loftskeyta-
maður. Hann var fæddur á
Bfldudal 23. október 1923. For-
eldrar hans voru Þórarinn Ólafs-
son húsasmiður og fyrri kona
hans Guðrún Kristjánsdóttir.
Ólafur missti móður sína aðeins
þriggja ára gamall og ólst upp hjá
móðurafa sínum og ömmu á
Bfldudal fram að fermingu. Þór-
arinn fluttist til Keflavíkur 1930
og varð fljótt einn fremsti bygg-
ingameistari staðarins. Eitt
fyrsta verk hans var að byggja
,,Klampenborg“, sem lengi var
stærsta hús í Keflavík. Nokkrum
árum síðar fékk Þórarinn yngri
son sinn, Sæmund, hingað suður,
og urðum við góðir félagar, enda
grannar. Þegar Ólafur bættist í
hópinn tókst fljótlega með okkur
vinátta sem aldrei rofnaði, þótt
lengst af færum við sína leiðina
hvor. Þórarinn kvæntist aftur og
eignaðist eina dóttur, Guðrúnu
sem býr að Langholti 7 í Kefla-
vík, gift Braga Pálssyni. Á góð-
um stundum taldi Þórarinn mig
gjarnan einn af strákunum sínum
og alla tíð hef ég notið þess að
tengjast þessu heiðursfólki vin-
áttuböndum. Nafni minn, en svo
ávörpuðum við hvor annan alla
tíð, var seintekinn og ekki allra.
Við fyrstu kynni gat hann virst
hrjúfur. Hann var lengst af ör-
geðja, en fljótur til sátta. Hjálp-
fús og greiðvikinn með eindæm-
um og vildi engin orð né þakklæti
heyra, svo sjálfsagt taldi hann
slíkt. Leiðir okkar nafna skildu
fljótt, hann fór í Flensborgar-
skólann en ég á togara, alltaf
hittumst við þó annað slagið.
Ólafur vann ýmis störf og var
m.a. á bátum hér frá Keflavík.
Hann fór síðan í Loftskeytaskól-
ann og útskrifaðist þaðan 1946.
Leiðir okkar lágu saman á ný
þegar farið var að sækja nýsköp-
unartogarann Keflvíking í mars
1948, til Aberdeen. Hann fór að
vísu á undan öðrum út til þess að
vera á námskeiði í meðferð
radartækja, sem þá voru nýjung í
fiskiskipum. Keflavíkingur var
einn fárra nýsköpunartogara
sem radar var settur í strax.
Næstu ár vorum við saman á
Keflvíkingi. Nafni hlaut fljótt
mikla viðurkenningu í þessu nýja
starfí sínu. Hann las sér að fullu
gagni tæknimál sem varðaði þessi
tæki og fylgdist með örri þróun
þeirra og var óþreytandi í að viða
að sér hvers konar fróðleik um
þau. Fljótlega var hann orðinn
allsherjar leiðbeinandi um við-
gerðir radara og dýptarmæla og
var oft langtímum saman í tal-
stöðinni að segja öðrum loft-
skeytamönnum til um viðgerðir,
þegar eitthvað bilaði hjá þeim.
Árið 1949 hafði Radíóverkstæði
Landssímans áskotnast notað
lorantæki, lítt þekktu menn þar
þetta undratól. Þegar þetta var,
hafði nafni lesið sér til um þessa
nýjung og það varð til ráða að
setja tækið í Keflvíking og láta
hann reyna við það. Ekkert ís-
lenskt skip hafði lóran fyrr en
löngu síðar. Þetta var heilmikið
,,koffort“ sem tók hálft
kortaborðið, skipstjóranum til
mikillar hrellingar. Ekki reyndist
tækið í lagi í fyrstu, Ólafur var því
fyrstu túrana upptekinn í að rífa
það í sundur og lagfæra, auk þess
sem útvega varð varahluti. Um
síðir komst það í lag og stuttu
seinna sannaði galdratækið ágæti
sitt. Við vorum að veiðum við
svonefnt ,,Þórsmið“ langt úti
fyrir Austurlandi. Þetta er lítill
hóll sem með þeirra tíma tækjum
var vandhitt á. Bauja hafði verið
sett á hólinn, en þá gerist það að
á meðan legið var í aðgerð hvarf
baujan og eitthvað rugluðust
menn í að hitta á hólinn aftur.
Nafni kvað þá uppúr með að
ekkert mál væri að finna hólinn
aftur með aðstoð ,,koffortsins“.
Með hálfum huga féllst skipstjóri
á að sigla að tilsögn nafna, og
mikil varð undrun hans þegar
siglt var beint á hólinn. En ekk-
ert vildi hann treysta tækinu og
ný bauja var sett út. Nafni hlaut
af þessu mikla viðurkenningu
allra áhafnarmeðlima jafnvel
skipstjórans, fýrir galdra sína.
Árið 1951 varð Ólafur stöðvar-
stjóri á Loranstöðinni á Reynis-
fjalli, þar hafði þá gengið á ýmsu,
en eftir að hann tók við voru öll
vndamál úr sögunni. í Vík undi
hann hag sínum vel, hann kynnt-
ist þar góðu fólki og fékk mikinn
áhuga á stórbrotnu landinu og
fjölbreyttri náttúrunni þar í
nánd. Þetta starf gaf honum
einnig góðan tíma til lestrar, en
hann var mikill lestrarhestur alla
tíð. Þegar ákveðið var að reisa
stóra nýtísku lóranstöð að Gufu-
skálum á Snæfellsnesi kom eng-
inn íslendingur til greina sem
stöðvarstjóri nema Ólafur. Þá
fór hann ásamt fleiri væntanleg-
um starfsmönnum til Bandaríkj-
anna til þess að læra meðferð
þessara nýju tækja. Þekking
Ólafs og kunnátta kom mönnum
þar á óvart og undruðust þeir
mjög hvernig hann hefði komist
yfir allan þann fróðleik. Ólafur
fluttist með fjölskyldu sína að
Gufuskálum 1962 og var þar
stöðvarstjóri, allt þar til hann
varð fyrir áfalli árið 1973, heila-
blæðingu sem leiddi til þess að
hann lamaðist mikið, en hélt þó
fullri andlegri heilsu. Honum
gekk illa að sætta sig við tilveruna
fyrstu árin eftir áfallið, að þurfa
hjálp til nánast alls, átti ekki við
hans skap. Meðan hann átti erf-
iðast reyndist Guðrún systir hans
honum mikil stoð. Um síðir náði
Ólafur þó nokkrum bata, fór að
komast um og bjarga sér án
hjálpar. Síðustu árin var hann á
Hrafnistu í Hafnarfirði og þar
kunni hann vel við sig. Fullu
jafnvægi og ró náði hann svo
fljótt eftir að Inga dóttir hans
kom heim, en hún hafði dvalist í
Sviss um árabil. Ekki spillti að
Inga hafði með sér eiginmann,
Christian, sem vann hug nafna
nánast við fyrstu sýn. Enda
reyndist hann honum frábærlega
það sem eftir var. Ólafur var
kvæntur Sigurlaugu Magnús-
dóttur, hún lést árið 1971. Böm
þeirra þrjú eru: Þórarinn, sím-
virki og umsjónarmaður Lands-
símans á Norðurlandi-eystra, bú-
settur á Húsavík. Magnús, stýri-
maður, hefur mest verið á er-
lendum skipum og Inga Hafdís,
snyrtifræðingur, sem býr í
Reykjavík.
Ólafur var hæglátur og hlé-
drægur, lét lítið á sér bera. Hann
var þó leiðandi á sínu sviði á
tækniöld og það svo, að líklega
hefði forsjá lóranstöðvarinnar á
Gufuskálum ekki fallið í hlut ís-
lendings, ef ekki hefði tilkomið
sérstæð sjálfsmenntun hans.
Nafni minn vissi vel hvert
stefndi varðandi sjúkdóm hans
og beið því æðrulaus þess er
koma skyldi, sem hann bjóst við
fyrr en seinna.
Eg kveð hann með innilegu
þakklæti fyrir ævilanga tryggð og
vináttu.
Ólafur Bjömsson.