Faxi - 01.12.1983, Blaðsíða 63

hann viö þaö um tíma. Hann var
laghentur vel, og þótt verkfæri og
áhöld væru oft af skomum
skammti, þá gat hann sjálfur gert
við skó fjölskyldunnar og þannig
drýgt tekjurnar, sem oft vom rýrar
hjá verkamönnum á þessum tímu-
m kreppuáranna.
Guðjónína var mjög vel gefin
kona og myndarleg í öllum sínum
verkum, enda fengið gott vega-
nesti frá Vatnsnesheimilinu, sem
var annálað fyrir reglusemi og
myndarskap. Hannyrðir léku í
höndum hennar og báru ýmsir
hlutir þess ljósan vott. En hlut-
skipti hennar í lífinu var ekki að
sinna skreytilist, nema að því leyti,
sem hægt væri að sameina það
vinnunni við að koma upp fatnaði
á barnahópinn og annað til heimil-
isnota. Var þá sama hvort um
saumaskap, prjón eða hekl var að
ræða.
í þá daga var ekki sjálfsagt á
alþýðuheimilum, að hafa milli
handa ný og góð efni til að vinna
úr, heldur varð að nýta hverja
spjör, af þeim eldri og annað, sem
til féll, og vinna upp og laga á þau
yngri. Hún spann líka, lengi vel
það band, sem notað var. Sauð-
skinnsskó gerði hún lengi vel og
voru þeir aðallega notaðir sem
inniskór og inn í stígvél. Fallegir
voru þeir og mjúkir með nýprjón-
uðum fleppum, segja dætur henn-
ar, og frumraun þeirra í prjóna-
skap var einmitt að prjóna leppa í
slíka skó.
Það var einkennandi fyrir Guð-
jónínu, hve hún söng mikið við
vinnu sína og hversu létt henni
fórst að sameina vinnu og tilsögn
við nám barnanna. Skólaljóð og
sálma söng hún með þeim og lét
þau lesa Iexíurnar upphátt og
spurði síðan út úr.
A kvöldin var það fastur siður
að lesa fyrir börnin, þegar þau
voru komin í rúmið, sögur eða
ævintýri, og síðan voru bænimar
lesnar sameiginlega.
Vinkona Agústu, dóttur Guð-
jónínu, og kunningjakona þeirra
systkina sagði einu sinni: ,,Þegar
ég lít til baka til bernskuáranna, þá
eru það jólin í Asgarði, sem lýsa
upp í minningunni. Þegar við
gengum kringum jólatréð og
mamma þín söng með okkur jóla-
sálmana og maður upplifði í sann-
leika þessi orð skáldsins:
Hvert fátækt hreysi höll nú er,
því guð er sjálfur gestur hér.“
Jólatréð var þó aðeins heima-
smíðað, grænmálað og um einn og
hálfur metri á hæð. En það var
gersemi í augum barnanna, þegar
búið var að skreyta það og tendra
kertaljósin á öllum greinunum.
A aðfangadagskvöld fékk hver
sinn poka með smávegis sælgæti í
til eignar og aðrir voru látnir á
tréð, því sameiginlega hafði verið
unnið að gerð þeirra fyrir jólin.
Það er ekki alltaf mikið, sem
þarf til að gleðja böm, og ekki er
víst, að margar og dýrar gjafir
skilji eftir dýpri spor og bjartari
minningar í huga bamsins, en þótt
minna væri í borið.
En Guðjónína gaf sér tíma til að
gera það, sem nú mundi vera kall-
að að föndra með börnum sínum.
Hún var snillingur í að búa til
bolluvendi, kenna þeim að sauma
öskupoka, prjóna og sauma á
dúkkurnar o.fl. Og stundum í
góðu veðri fór allir, bæði heimilis-
fólk og gestir út á tún í boltaleik.
Það er kannske það, sem
gleymst hefur í öllu lífsgæðakapp-
hlaupinu og kröfunum, að gefa af
sjálfum sér, svo ríkulega, að böm
finni til öryggis, gleði og sam-
kenndar, sem nauðsynlegt er, til
að byggja upp heilbrigt líf.
Alþýðufólk á ofanverðri 19. öld
og fyrrihluta þeirrar 20. mátti flest
heyja erfiða lífsbaráttu og fóru þau
hjónin ekki varhluta af því.
Á þessum ámm var Sigurður
mjög heilsuveill. Hann var mjög
veill í lungum og lá á hverju ári,
lengur eða skemur af völdum
lungnabólgu. Ofan á það bættist,
að tvö elstu bömin fengu snert af
brjósthimnubólgu. Það má kann-
ske kallast vel sloppið á þeim
árum, er berklamir lögðu svo
marga að velli.
Við, sem nú lifum í öryggi hinna
margvíslegu trygginga og aðstoðar
samfélagsins, þegar eitthvað bját-
ar á, getum eflaust varla gert okk-
ur í hugarlund erfiðleika þeirra
tíma.
Allt þetta varð til þess að um og
eftir áramótin 1929-30, ákváðu
þau hjónin að flytjast búferlum til
Suðurnesja, og keyptu jörðina Ás-
garð á Garðskaga. VarGuðmund-
ur Sigurðsson, skipstjóri í Reykja-
vík, frændi Sigurðar, hans aðal
hjálparhella í þeim viðskiptum,
eins og oft fyrr og síðar. Þeir vom
bræðrasynir og var mjög kært með
þeim alla tíð.
Þetta reyndist þeim gæfuspor.
Heilsufarið batnaði, þau undu hag
sínum vel í Ásgarði og var sá stað-
ur þeim ávallt einkar kær.
Blessuð sé minning hinna mætu
hjóna.
Ragnar Guðleifsson.
GUÐJONINA
SÆMUNDSDÓTTIR
F. 19. nóv. 1892. D. 18.JÚU 1960
Kveðja til móður.
Mjög er mér tregt tungu að hræra
tárin því streyma hvörmum frá.
Þess bið, að líknar Ijósið skœra,
lýsi þér himna vegi á.
Þinn eiginmaður eftir lifir,
áist og samleið þakkar þér.
Þeirri samleið alltafyfir,
ástar sólin birtu ber.
Elsku móðir, öll við þökkum
elsku þína, er hvergi brást.
Við kveðjum þigmeð huga klökkum,
kœrleik þinn og móðurást.
Sem amma varstu gœfog góð,
gladdir ávallt barnsins hjarta.
Skildir allt svo skilningsgóð,
skarta mun þín minning bjarta.
Tengdabörnin þakka þér,
þúi varst þeim sem besta móðir.
A vallt birtu yfir ber,
œvi þinnar, hér um slóðir.
Er leiðir skiljast hér í heimi,
mín hinsta kveðja flutt er þér.
Eg minning þína góða geymi,
svo glœsta og bjarta í huga mér.
Lifðu heil í himna sölum,
helgur Drottinn þig svo leiði.
Til endurfunda í engladölum,
okkur Drottinn veginn greiði.
O. Sigurðsson.
Kveðja til langafa
SIGURÐAR KRISTJÁNSSONAR
Öllum þú annst
vökull sem vær,
Ijúfvar þin lund
hver minning vor kær.
Traust var þín trú
sem styrkasta brú,
sú stoð sem þú berð
í hjarta oss nú.
Um aldur og eilífð
við þreyjum þann þrótt,
sem barst þú í brjóst vort
dag hvern og nótt.
Við þökkum kær kynni
og kveðjum að sinni.
Guð faðir gefi
gjöfult þitt minni.
Óli Sæm.
FAXI-263