Almanak alþýðu - 01.01.1930, Qupperneq 71

má jafnvel ekki nota þessa aðferð við lítil
bðrn. Ymis börn Iiafa slæmar venjur, sem eru
gerðar enn rótfastari með refsingum, þar sem
(iau myndu senniiega leggja þær niður af
sjálfu sér, ef ekki væri argast í þeim. Engu
siður álíta flestar barnfóstrur, að refsingar séu
nauðsynlegar, þótt þær eigi á hættu að orsaka
brjálsemi hjá skjólstæðingum sínum með þvi
móti. Þegar búið er að orsaka brjálsemina, þá
er vitnað í hana fyrir dómstólum sem sönnun á
skaðsemi venjunnar, ekki refsingarinnar. (Ég
liefi hér i huga máissókn, sem nýlega fór fram
út af klámi í New-York-ríki.) Endurbætur á
uppeldi eru einkum að þakka rannsóknum á vit-
firrlngum og fífluin vegna þess, að slikir ein-
staklingar hafa ekki verið álitnir siðferðilega
ábyrgir galla sinna, og þess vegna verið með-
liöndlaðir á visindalegri hátt en venjuleg börn.
Það er ekki langt síðan, að barsmíð og fleng-
ingar þóttu öruggasta meðalið, ef einhverjum
drcng veittist örðugt að læra lexiurnar sínar.
Þessi skoðun er því nær útdauð í meðhöndlun
barna, en liún nýtur enn þá góðs gengis í hegn-
ingarlögunum. Það er augljóst, að stemma verð-
ur stigu fyrir manni með glæpsamlegar til-
lineigingar, en hið saina verður einnig að gera
við mann, sem hefir „vatnstiræðslu" (hydropho-
bia) og sækist eftir að bita fólk; — samt álítur
enginn, að hann sé siðferðilega ábyrgur verka
sinna. Maður, sem þjáist af smitnæmum sjúk-
dómi, verður að fara í fangelsi, þangað til hon-
um batnar, enda þótt enginn álíti hann slæman
mann. Sama ætti að gera við mann, sem þjáist
af fölsunartiihneiglngum; en það er ekki ineiri
67