Almanak alþýðu - 01.01.1930, Blaðsíða 76

hvatir, sem trúin felur í sér, vera ótti, mont
(conceit) og hatur. Pað má því segja, að til-
gangur trúarinnar sé sá að ljá þessum ástríðum
virðulegt yfirbragð, svo fremi að þær renni í
ákveðnum farvegum. Sakir þess, að þessar á-
stríður auka yfirleitt á mannlegt böl, eru trú-
arbrögðin til bölvunar, með því þau leyfa
mönnum að láta hindinnarlaust eftir þeim, þar
sem þeir myndu að minsta kosti hafa stjórn á
þeim að nokkru leyti, ef þær væru ekki frið-
helgar. Ég get ímyndað mér, að mótbárur rísi
gegn þessu atriði, enda þótt þær komi ef til
vill ekki frá hinum rétttrúuðustu játendum, en
engu að síður athyglisverðar. Það mætti segja,
að hatur og ótti væru samrunnir eðli mannsins;
þessar ástríður hafi alt af og muni alt af búa
ineð mannkyninu. Hið viturlegasta, sem hægt er
að gera við þær, sé að beina þeim inn í á-
kveðna farvegi, sem síður eru skaðlegir en ef
þær fengju útrás í sumum farveguin öðrum.
Kristinn guðfræðingur gæti sagt, að meðhöndl-
un kirkjunnar á þessum ástríðum vaert í líkingu
við meðhöndlun hennar á kynferðishvötinni,
sem er kirkjunni til sorgar. Kirkjan reynir að
gera holdlegan losta óskaðlegan með því að
kvfa hann inni í viðjum hjónabandsins. Þannig
má líka segja, að úr því hatrið er samrunniti
mannkyninu á annað borð, þá sé affarasælla
að beina þessu hatri gegn þeim, sem eru veru-
lega skaðlegir, og það er nákvæmlega þetta,
sem kirkjan gerir með réttlætishugmynd sinni.
Oegn þessari skoðun eru tvö svör, — annað
er tiltölulega grunnfærið; hitt stefnir beint að
rótum málefnisins. Grunnfærna svarið er það,
72