Morgunn - 01.12.1997, Blaðsíða 29

Sannanir fyrir lífi eflir dauðann
kannanir á Indlandi og komst að því að þau tilfelli sem
skýrt var frá á því menningarsvæði voru í litlu frábrugðin
þeim sem safnað hafði verið á Vesturlöndum. (Hann
skýrði frá þessum rannsóknum sínum í bók sinni „Sýnir
við dánarbeði,“ sem hann reit í samvinnu við dr. Erlend
Haraldsson frá íslandi).
Þessar uppgötvanir eru vissulega í samræmi við
framlífskenninguna, þ.e. að slíkar upplifanir séu sýnir á
framlíf. En aðrar (og alveg eins samkvæmar) kenningar
geta líka skýrt frá nær-dauða-reynslu og sýnum við dánar-
beði.
Algengasta kenningin af þessu tagi staðhæfir að þessi
reynsla sé almennt eins, því, þegar til lengri tíma sé litið,
þá finnum við og bregðumst öll við á svipaðan hátt þegar
við stöndum framrni fyrir dauðanum og því að deyja.
M.ö.o., reynsla eins og NDR og sýnir við dánarbeði eru
mjög svipaðar. Þær eru innbyggð viðbragðamynstur sem
koma okkur til hjálpar þegar við stöndum frammi fyrir
áfalli yfirvofandi dauða okkar. Endurteknar tegundir
huglægra mynda sem skráðar hafa verið við slíka reynslu,
svo sem að sjá látna ástvini okkar, stórkostlegt landslag,
trúar- og dulfræðilegar verur, o.s.frv., eru alheimsleg tákn
sem tekin eru úr undirmeðvitund okkar. Þau sjá okkur
fyrir fullkominni sálrænni vernd gegn þeirri yfirstandandi
aðstöðu sem yfirþyrmir okkur ógnandi.
Nokkrir nemendur í NDR halda að þessi skýring geti
líka útskýrt tilfelli eins og þau sem skráð voru af dr.
Sabom og Kimberly Clark. Þeir stinga upp á að mann-
eskjan sem er að upplifa nær-dauða-reynslu eða sýn við
dánarbeð, kunni að vera að nota dulræna skynjun til þess
að styrkja upplifunina og gefa henni aukinn trúverðug-
leika. Svo að þrátt fyrir mikilvægi NDR fyrir framlífs-
MORGUNN 27