Morgunn - 01.12.1997, Síða 40

Hugsanaflulningur
heim. Það var nœstum að ég gæti heyrt son okkar hrópa
„mamma, mamma." Maðurinn minn varð pirraður og
reyndi að sannfæra mig um að þetta vœri ímyndunin, sem
væri að hlaupa með mig í gönur. En þó honum þætti það
fáránlegt þá samþykkti hann samt að fórna leikhús-
miðunum og fá flutta nokkra bíla frá á bílastœðinu svo við
gœtum haldið heim á leið.
Bílferðin var hrein martröð fyrir mig; ég gat ekki setið
kyrr, þrátt fyrir allan flýtinn, svo óþolinmóð var ég. Ég
stökk út áður en bíllinn var stoppaður fyrir framan litla
bændabýlið okkar, sem stóð alveg eitt og sér mitt í
túnökrunum. Ég mœtti óttasleginni heimilishjálpinni í
dyrunum, hún stóö þar alblóðug án þess að geta mælt orð
af munni. Hún hné niður en ég hrinti henni fruntalega til
hliðar og þaut upp stigann og inn til sonar míns, sem lá
þar næstum meðvitundarlaus og alblóðugur. Við vorum
ekki með síma þá, svo maðurinn minn varð að fara 4
kílómetra til þess að sœkja lœkni.
Mig grunaði ekki hvaðan blóðið kom fyrr en ég gat
spennt upp munn drengsins og mundi skyndilega eftir því
að hann hafði misst tönn þá fýrr um daginn.
Læknirinn sagði að hefði hann komið einungis fáeinum
mínútum síðar, þá hefði hann ekkert getað gert honum til
hjálpar, svo mikið blóð hafði hann misst.
Það hafði ekkert blætt fyrr um daginn og hann lá
heilbrigður ogfrískur í Ijúfasta svefni, þegar viðfórum. “
Þýð.: G.B.
38 MORGUNN