Morgunn - 01.12.1997, Blaðsíða 50

Leikur að mána
ósagt látið, en kennileiti hans sjáum við betur í þeirri hæð,
hvað sem veldur.
Ef það er eitthvert innra „stækkunargler“ heilans, sem hér
er að verki af einhveijum ástæðum, er þá hugsanlegt að
þarna sé á ferð sýnileg sönnun, þó takmörkuð sé kannski, á
sértækum, dulrænum skynjunarhæfileika sumra einstak-
linga?
Er ekki líklegt að „dulrænn hæfileiki," sem býr með og
sýnir sig hjá einum einstaklingi, liggi „grafinn“ hjá öllum
hinum og sé birtanlegur ef leiðin að honum finnst?
Líkamlega erum við öll sömu gerðar. Við vitum ekki enn
hver eru takmörk sálarinnar í efnislíkamanum. Getur hann
haft takmarkandi eða örvandi áhrif á tjáningargetu
hennar? Er það eitthvað i honum, sem veldur því að
dulræn skynjun og virkni er meiri hjá sumum en öðrum?
Allt eru þetta spurningar sem garnan er að velta fyrir
sér. Ef til vill kann þér að finnast, lesandi góður, að ég sé
kominn út á hálan ís með þessari ágiskun út frá breytilegri
skynjun okkar á stærð mánans. En hvers vegna ekki? Allt
er möguleiki þar til hið gagnstæða er sannað.
Það, sem ég hef hér sett á blað, eru einungis ágiskanir
og vangaveltur til gamans, sem upp skaut við lestur upp-
hafsgreinar þessa kafla. Við, sem kynnt höfum okkur sögu
spíritismans, þekkjum það að ýmislegt sem þar hefur
komið fram, og verið sannreynt af þúsundum manna, oft í
margra votta viðurvist, hefur verið og mun lengi verða
talið til hjóma og hindurvitna af vísindamönnum, þar til
jarðbundin vísindi þeirra hafa stundum hrasað inn á
uppgötvanir, sem þeir þá auðvitað kalla nýjar, þó þekktar
hafi verið í óratíma á meðal dulræns fólks. Það virðist
vera eðli jarðneskra vísindarannsókna að viðurkenna
ekkert á þessu sviði nema að tilurð og eðli fyrirbæranna
48 MORGUNN