Morgunblaðið - 22.02.2009, Blaðsíða 48

48 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. FEBRÚAR 2009
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is
Vaktsími: 565 5892 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Yvonne Tix
Miðvangi 1 / 700 Egilsstaðir
Sími 471 1449 / print@heradsprent.is
www.heradsprent.is
HÉRAÐSPRENT
Við bjóðum persónulega og vandaða
þjónustu fyrir alla landsmenn með
stuttum fyrirvara.
Skoðaðu bæklinga okkar
á heimasíðunni www.heradsprent.is
eða hringdu og fáðu eintak sent.
Sálmaskrár og handgerðar
gestabækur vegna útfarar
✝
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir, tengdafaðir
og afi,
SIGBJÖRN GUNNARSSON
sveitarstjóri,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri sunnudaginn
15. febrúar.
Útför hans verður gerð frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 23. febrúar kl. 13.30.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Minningarsjóð Jakobs Jakobssonar hjá
Knattspyrnufélagi Akureyrar. Tilgangur sjóðsins er að styrkja
efnilegt íþróttafólk á Akureyri.
Guðbjörg Þorvaldsdóttir,
Guðrún Sigbjörnsdóttir,
Hildur Björk Sigbjörnsdóttir, Stefán Geir Árnason,
Guðrún Ýr Sigbjörnsdóttir, Magnús Jónsson,
Þorvaldur Makan Sigbjörnsson, Katrín Jónsdóttir,
Rósa María Sigbjörnsdóttir,
Björn Þór Sigbjörnsson, Ástríður Þórðardóttir,
Jökull Starri, Sölvi, Egill Darri, Hrafnhildur Ýr,
Eva María og Auður Ýr.
✝
Elskuleg systir okkar,
KRISTÍN BENEDIKTSDÓTTIR,
Hátúni 10,
Reykjavík,
sem lést mánudaginn 16. febrúar, verður jarðsungin
frá Grafarvogskirkju miðvikudaginn 25. febrúar
kl. 13.00.
Elísabet Benediktsdóttir, Tómas Einarsson,
Bjarni Ólafsson, Kristín Þórarinsdóttir.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og
amma,
KRISTÍN SIGURÐARDÓTTIR
fyrrverandi bankastarfsmaður,
Stekkjarbergi 10,
Hafnarfirði,
sem lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
mánudaginn 16. febrúar, verður jarðsungin frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði miðvikudaginn 25. febrúar kl. 13.00.
Gunnar Þór Júlíusson,
Júlíus Þór Gunnarsson, Thelma Björk Árnadóttir,
Alex Már Júlíusson,
Birkir Óli Júlíusson.
✝
Ástkær amma, tengdamóðir og systir,
ÁSA R. ÁSMUNDSDÓTTIR,
Karlagötu 21,
Reykjavík,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 19. febrúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Ása Hlín Benediktsdóttir,
Benedikt Harðarson.
Hinsta kveðja til
góðs vinar. Okkur lang-
ar til að minnast Óttars
í örfáum orðum. Hann
var stórbrotinn maður,
alltaf stutt í húmorinn, mjög stríðinn
og alveg ótrúlega fyndinn, alltaf kátur
þegar maður hitti hann, hann heilsaði
allaf eins: „Blessuð/aður, hvað er að
frétta“. Hann vann alla tíð mjög mik-
ið, byggði myndarlega upp Sauðár-
króksbakarí ásamt henni Gunnu
sinni. Þau hjón byggðu einnig upp
sumarbústað sinn Visnes á Siglufirði.
Óttar var stórtækur. Ef hann fékk
áhuga á einhverju þá átti það hug
hans allan. Hann fékk áhuga á sum-
arblómarækt og þá var ekkert verið
að hangsa við það heldur keypti hann
sér gróðurhús og ræktaði fleiri þús-
und sumarblóm á hverju vori ásamt
því að vinna fullan vinnudag og rúm-
lega það. Þegar blómin voru tilbúin þá
var hóað í fjölskylduna og allir
brunuðu til Siglufjarðar til að gróð-
ursetja, já það þurfti heilan her til að
gróðursetja öll blómin hans.
Óttar var óskaplega stoltur af fjöl-
skyldu sinni. Í hvert skipti sem maður
hitti hann hafði hann frá einhverju
skemmtilegu að segja af sínum nán-
ustu, frásagnarstíll hans var þannig að
maður hreifst með og skellihló. Hann
þreyttist ekki á að segja manni fréttir
af börnunum sínum og afabörnum,
enda stór og samheldin fjölskylda og
frá miklu að segja. Blessuð sé minning
þín, Óttar Bjarkan Bjarnason.
Elsku Gunna, Róbert, Rebekka,
Þurý, Eygló, Pálmi Bjarni, tengda-
börn, afabörn og fjölskylda, missir
ykkar er mikill. Megi góður Guð
styrkja ykkur í sorginni. Við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Hörpu þinnar, ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(Á.K.)
Jóna Björk og Steindór.
janúar 1981 sá ég fyrst Óttar
Bjarkan Bjarnason. Það var í íþrótta-
sal gamla barnaskólans á Króknum.
Hann lék þar körfuknattleik með fé-
lögum sínum. Maðurinn vakti þá
strax óskipta athygli mína. Ekki fór á
milli mála að þar fór leikmaður sem
kvað að, leikgleði og keppnisskap í
ríkum mæli og ekki var á dagskrá að
tapa leiknum. Skömmu fyrir 1980
komu á Krókinn frá Siglufirði hjónin
Guðrún Ásgerður Sölvadóttir og Ótt-
ar sem hóf störf hjá Guðjóni Sigurðs-
syni í Sauðárkróksbakaríi. Mál þró-
uðust svo að Óttar festi kaup á
bakaríinu 1984. Mér er minnisstætt
er Óttar fór í Búnaðarbankann og bað
um lánsfé til kaupanna. Er spurt var
um tryggingar, benti stóri maðurinn
á sig og sagði sem svo að þessi líkami
væri tryggingin. Og allt gekk upp
þrátt fyrir erfiðleika á stundum, en að
öðrum ólöstuðum hef ég aldrei kynnst
öðrum eins vinnuþjarki.
Kynni okkar hófust í gegnum
Óttar Bjarkan
Bjarnason
✝ Óttar BjarkanBjarnason fæddist
á Siglufirði 29. sept-
ember 1955. Hann lést
á gjörgæsludeild Land-
spítalans við Hring-
braut 31. janúar síðast-
liðinn og fór útför hans
fram frá Hjallakirkju
6. febrúar.
körfubolta og stofnuð-
um við Íþróttafélagið
Molduxa um haustið
1981 sem starfað hefur
óslitið síðan. Árið 1994
stóð Óttar fyrir ferð
Uxa suður um Evrópu
í þá mögnuðustu
keppnis- og kynnis-
ferð sem undirritaður
hefur tekið þátt í um
ævina. Tilgangurinn
var þátttaka í alþjóð-
legu körfuknattleiks-
móti öldunga í Zagreb
í Króatíu auk þess sem
við lékum í Graz í Austurríki, á eyj-
unni Lido í Feneyjum og víðar. Óttar
annaðist undirbúning að mestu.
Haldnar voru óteljandi söngæfingar,
gjafir valdar, hannaðir búningar og
blásið til aukaæfinga á miðnætti eftir
að salurinn losnaði.
Atorkan í þessum manni var ótrú-
leg. Auk ferðarinnar sem sagt var frá,
stóð Óttar fyrir fjöldamörgum uppá-
komum sem settu svip á lífið. T.d. má
nefna þegar hann og Pálmi Sigvatz
hlupu suður til Reykjavíkur í fjáröfl-
unarskyni fyrir körfuknattleiksdeild
Tindastóls. Drengurinn lét verkin
tala svo að um munaði.
Það fór ekki á milli mála ef Óttar
var viðstaddur, hvort sem það var á
æfingum eða í samkvæmi, krafturinn
og lífsgleðin var slík að eftir var tekið.
Það er í meira lagi súrt þegar at-
gervismenn falla frá í blóma lífsins.
Sennilega höfum við ekki áttað okkur
til fulls á því hvað orðið er. Nú er
sannanlega skarð fyrir skildi.
Við sendum Guðrúnu og fjölskyld-
unni okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
F.h. Molduxanna,
Ágúst Guðmundsson.
Í dag kveðjum við góðan samstarfs-
mann okkar í Salaskóla, Óttar Bjark-
an Bjarnason. Hann lést eftir skyndi-
leg veikindi langt um aldur fram,
aðeins 53 ára að aldri.
Óttar hóf störf sem húsvörður við
Salaskóla í ágúst 2007. Hann mætti
glaðbeittur og áhugasamur til starfa
fyrsta daginn og alla daga eftir það.
Alltaf að velta fyrir sér hvað væri
hægt að gera betur. Þegar leitað var
til hans brást hann vel við og hann
leysti hvert mál bæði fljótt og vel. Í
hans huga var ekkert verkefni of stórt
eða erfitt.
Óttar var hreinn og beinn í sam-
skiptum. Stórskemmtilegur og góður
félagi. Lagði sitt af mörkum til að
gera Salaskóla að skemmtilegum
vinnustað. Hann var húmoristi og
prakkari í sér. Í kringum hann var
léttleiki og gleði. Hann var iðulega í
góðu skapi og kom öðrum í gott skap.
Það var gefandi að drekka kaffi með
honum og spjalla um það sem efst var
á baugi hverju sinni. Þó alltaf væri
stutt í hláturinn gat hann verið alvar-
legur. Hann var mikill áhugamaður í
þjóðmálin og hafði skoðun á flestu.
Viðhorf hans mótuðust af umburðar-
lyndi og að það væri eitthvað gott í öll-
um. Oft ræddi hann líka um sjálfan
sig og sitt fólk. Það kom gleðiglampi í
augun þegar konu hans og börn bar á
góma. Það leyndi sér ekki að hann
lifði gleðiríku lífi, átti góða fjölskyldu
og góða vini.
Óttar hafði sterka og hljómmikla
rödd. Þegar einhver kom og spurði
um hann þá sögðum við honum gjarn-
an að fara fram á gang og ganga á
röddina. Það brást auðvitað ekki. Ef
Óttar var í húsinu þá heyrðist í hon-
um. Þegar hann hvíslaði þá hljómaði
það eins og þegar við hin tölum.
Á bóndadaginn síðasta kom ég að
Óttari á kaffistofunni. Þetta var síðla
dags og hann sat einn með sviða-
kjamma í annarri hendi og vasahníf-
inn sinn í hinni. Hann skar hæfilega
bita og stakk upp í sig. Ég gekk til
hans og hann skar augað úr og skellti
því upp í sig. Það leyndi sér ekki að
honum fannst augað gott. Mér fannst
þetta falleg sjón. Hann var karlmenni
og rætur hans stóðu djúpt í íslenskri
alþýðumenningu.
Óttar var lærður bakari. Við feng-
um að njóta hæfileika hans á því sviði
oftar en einu sinni. Hann bakaði
stundum gómsæt brauð með matnum
eða skellti í kökur. Við hrærivélina
var hann í essinu sínu og fór mikinn.
Siggi kokkur fékk einhvern tíma að
finna fyrir því þegar þeir voru að
hjálpast að við að baka niðri í eldhúsi.
Þeir voru búnir að fylla hrærivélina
stóru af hveiti og kakói og Óttar setti í
gang en rak vélina óvart í hæsta gír.
Hveitið og kakóið þeyttist allt upp úr
skálinni og á Sigga. Óttar sagði að það
hefði komið skuggamynd af kokknum
með húfuna og allt á vegginn fyrir aft-
an Sigga.
Það er tómlegt í Salaskóla þessa
dagana. Við syrgjum góðan og
skemmtilegan félaga sem allt of fljótt
er hrifinn á brott. En við eigum góðar
minningar um góðan dreng. Við, sam-
starfsfólk í Salaskóla, biðjum Guð að
veita Guðrúnu, Pálma og öðrum að-
standendum styrk í þeirra miklu sorg.
Hafsteinn Karlsson.
Látinn er langt fyrir aldur fram
Óttar Bjarnason bakarameistari.
Þegar kallið kemur svo óvænt og
svo snögglega, streyma um hugann
ótal minningar frá samstarfi og sam-
verustundum okkar, minningar um
mann sem síðar reyndist mér traust-
ur félagi og vinur. Leiðir okkar Óttars
lágu saman fyrir mörgum árum þegar
hann hóf störf í Sauðárkróksbakaríi
hjá afa mínum, Guðjóni Sigurðssyni
bakarameistara. Það var heillandi
heimur fyrir mig sem ungan dreng að
vera innan um afa og bakaradrengina
hans, þar undi ég mér vel og fannst
gott að koma og átti síðar eftir að
leggja þá iðn fyrir mig. Um áramóti
1983-’84 urðu eigendaskipti á Sauð-
árkróksbakaríi og Óttar og kona hans
Guðrún Sölvadóttir tóku við rekstr-
inum. Ég hóf námssamning hjá Óttari
í bakaraiðn og starfaði hjá þeim hjón-
um til ársins 1990 er ég fluttist búferl-
um. Þessi ár voru skemmtileg og af-
skaplega lífleg og þetta reyndist
skemmtilegasti vinnustaður sem ég
hef unnið á um ævina. Það var margt
brallað í bakaríinu, m.a. stofnaður
kvartett, körfuboltaæfingar voru
stundaðar af kappi, knattspyrnulið
Sauðárkróksbakarís vakti t.a.m. at-
hygli á öldungamóti, þó ekki væri
nema fyrir búningana, enda var
hvorki getunni né úthaldinu til að
dreifa. Alltaf var Óttar fremstur í
flokki og leiddi hópinn.
Óttar var stór maður vexti og hafði
hljómmikla rödd. Hann var góður
söngmaður og ég minnist hans oftast
sönglandi við vinnu sína. Það var sjald-
an lognmolla í kringum hann,
skemmtilegri vinnufélagi er vandfund-
inn. Það var aldrei deyfð eða drungi í
bakaríinu, þar ríkti gleðin og glað-
værðin og þar var Óttar hrókur alls
fagnaðar með skemmtilegar sögur og
frásagnir af mönnum og málefnum.
Þeir sem þekktu Óttar vissu að
hann var skapmaður og gat haft
ákveðnar skoðanir á hlutunum. Hann
sagði sínar skoðanir umbúðalaust, en
hann var heill í hverju því sem hann
vann að, hvort heldur sem í hlut átti
rekstur fyrirtækis þeirra hjóna eða
félagsmál. Hann lagði metnað sinn í
að leysa öll sín verk af hendi sem best
mátti verða.
Í einkalífinu var Óttar gæfumaður.
Þau hjón bjuggu sér fallegt heimili á
Sauðárkróki. Hann var heimakær
maður og í faðmi fjölskyldunnar undi
Óttar sér best. Ég fann það vel þegar
við ræddum saman hvað hann var af-
ar stoltur af sínum börnum og bar vel-
ferð þeirra fyrir brjósti. Mér er það
minnisstætt þegar við hittumst á
förnum vegi í haust, hve hann ljómaði
þegar ég spurði frétta af fjölskyld-