Saga - 1954, Blaðsíða 11

5
Allir eða að minnsta kosti langflestir voru
svo syndugir, að þeim var nauðsyn á því að
sýna í verki viðleitni til afturhvarfs og góð-
verka. Þessa viðleitni mátti sýna með öllum
sömu aðferðum og breytni, sem áður var getið,
ölmusugjöfum um fram lagaskyldu, bænahaldi,
föstum og öðrum harðræðum við sjálfan sig
annars og ferðum til tiltekinna staða. Hér á
landi sóttu menn mjög til þeirra tveggja staða,
þar sem helgir menn höfðu starfað og dáið og
líkamir þeirra höfðu verið grafnir, Skálholts
vegna helgi Þorláks biskups Þórhallssonar og
Hóla vegna helgi Jóns biskups ögmundssonar,
svo og til Hofstaða, Kallaðarness o. s. frv. Er-
lendis var auðvitað fjöldi slíkra staða, en mestu
máli skiptu að sjálfsögðu tveir staðir, Jerúsa-
lem, sem helgastur var — og er — allra staða,
af því að þar var Jesús Kristur krossfestur og
grafinn, en næstur helgistaður var — og er —
Rómaborg, andlátsstaður postulanna tveggja,
Péturs og Páls, og aðsetur æðsta manns róm-
versk-katólsku kirkjunnar, ins heilaga föður
páfans. Ferð svo langt suður eða austur í lönd
var í fornöld og lengi síðan bæði kostnaðarsöm,
áhættusöm og tímafrek. Hún var því einkum
á færi efnaðra manna, þó að ýmsir hafi sjálf-
sagt fátækir farið þangað og beiðzt ölmusu frá
degi til dags á þessum ferðum. Áhættusamar
voru allar ferðir af landi héðan bSeði vegna
sjávar og veðra og vegna sjóræningja (vík-
inga), sem verið hafa hér í norðurhöfum sjálf-
sagt fram á 12. öld nokkuð. Og við ránum á
landi hefur sjálfsagt mátt búast, enda þótt yfir-
bótarmenn (pílagrímar) skyldu njóta sérstakr-
ar friðhelgi að kirkjulögum. Það var því auð-