Saga - 1954, Blaðsíða 34

28
Má því með þetta hvort tveggja fyrir augum
skipa ferðum þessum í ýmsar greinir, og virð-
ist einkum mega skipta þeim, svo sem nú skal
greina.
1. Eins og áður segir, felldu menn á sig
páfabann með ýmsum brotum sínum. Dæmi
slíks eru harðræði þeirra feðga Sighvats Sturlu-
sonar og Sturlu sonar hans á Guðmundi biskupi
Arasyni. Fyrir þær sakir stefndi erkibiskup
þeim feðgum á sinn fund til þess að svara til
saka. Sumarið 1234 fer Sturla svo utan fyrir
hönd sína og föður síns. Gerði erkibiskup hann,
með ráði Hákonar konungs, á páfagarð, og hóf
Sturla suðurgöngu sína þá um sumarið. Á
suðurleið kom hann við í Danmörku og gekk
fyrir Valdemar konung inn gamla og var þar
vel tekið. Gaf konungur honum hest og fleiri
sæmilegar gjafir. Hefur hestgjöfin komið Sturlu
allvel, því að auðvitað hefur hann notað hest-
inn á suðurför sinni og hefur að því leyti verið
betur farinn en suðurfarar almennt, sem hafa
orðið að ferðast fótgangandi, sbr. orðið suður-
ganga, sem almennt er haft um ferðir þessar.
Sótti Sturla á páfagarð. Gekk hann þar til
skrifta og tók lausn fyrir sig og föður sinn.
Voru honum settar harðar skriftir, að því er
heimildarritin segja. Segir svo, að hann hafi
verið leiddur berfættur á millum allra kirkna
í Róm — sem hlýtur að vera of mælt og mun
átt við höfuðkirkjurnar — og strokinn til blóðs
fyrir mörgum höfuðkirkjum þar. Hafi hann
borið það drengilega, sem vonlegt var, en svo
er þeirri þjóðsögu bætt við, að flest fólk hafi
staðið úti og undrazt, barið sér á brjóst og
harmað, að svo fríður maður var svo hörmu-