Saga - 1954, Qupperneq 46

40
í Noregi. Á suðurleið andaðist Þórir prestur í
Lucca á Ítalíu, en Þórlaug hélt áfram ferðinni
og komst til Rómaborgar, en á norðurleið and-
aðist hún líka (Sturl. I. 169—170). I sambandi
við ferðalag þeirra Þóris prests, er og getið
prests nokkurs breiðfirzks, er Jón hét Þórhalls-
son og þá var í suðurgöngu. Eftir þau Þóri og
barn þeirra varð frægt erfðamál, Deildartungu-
málin svonefndu, sem eigi þarf hér að rekja.
Á dögum Magnúsar konungs Erlingssonar
var við hirð hans íslenzkur maður, að nafni
Máni, og var hann skáld. Gekk hann suður, kom
aftur stafkarl, „kollóttr, magr ok nær klæð-
lauss“ (íslendingas. XII. 196). Svipar sögn
þessari að þessu leyti til sagnarinnar um Auð-
un Vestfirðing.
Rækilegast segir af suðurför ins ágæta höfð-
ingja og læknis Hrafns Sveinbjarnarsonar á
Eyri við Arnarfjörð. Ferð þá sýnist hann hafa
farið nokkru fyrir 1200, því að hún virðist vera
farin áður en hann gengur að eiga Hallkötlu
Einarsdóttur úr Kallaðarnesi og áður en hann
tekur við goðorði eftir föður sinn. Hraín siglir
af Noregi til Englands og sótti þar heim inn
helga Tómas erkibiskup af Kantaraborg og
færði honum tennur úr hval, sem komið hafði
á land, en rak aftur út og náðist fyrir áheit á
inn helga Tómas. Segir, að Hrafn hafi varið
fé sínu þar til musteris, sem sjálfsagt merkir
það, að hann hafi gefið þar til kirkju dýrlings-
ins, og falið sig undir „þeirra“ bænir. Mun svo
eiga að skilja þetta, að gjöfin til kirkjunnar
hafi verið með því fororði, að prestar hennar
bæðu fyrir honum. Af Englandi fór Hrafn
„suðr um haf“ og „sótti heim inn helga Egidi-