Saga - 1954, Blaðsíða 50

44
taldi sér mikla nauðsyn að efna heit sitt og fór
í óleyfi jarls. Urðu þeir 16 saman í för þessari,
þar á meðal einn maður íslenzkur, sem Eyjólf-
ur hét. Á leiðinni til Jórsala kom sótt upp í liði
þeirra, og létust nokkrir, en Aron og þeir, sem
af lifðu sóttina með honum, léttu eigi ferðinni
fyrr en þeir komu til Jórsala „ok könnuðu þá
staði, er þeir vildu“. Ólafur hvítaskáld, sem
sagður er hafa verið vinur Arons, kvað um
Aron og utanferð hans, þar sem segir, að hann
hafi farið til Jórsala. Síðari helmingur vísunn-
ar, sem til er færð, er svo:
Nafn rak út við ýtra
Jordan við þrek stóran
skjaldar Freyr inn skýri
skógarmanns at gnógu.
Aron rak skógarmannsnafnið af sér við
„ýtra“ Jórdan. Hann hefur laugað sig í inu
helga fljóti og þar með hreinsað sig af synd-
um sínum, að trú almennings. Á helgi fljótsins
var auðvitað mikil trú, eins og lýsir sér í orð-
um, sem til eru færð eftir Guðmundi biskupi
Arasyni, þar sem hann er látinn segja sig trúa
því, að Jórdan sé jafn heilög, þar sem Kristur
var skírður í henni sem annarstaðar milli upp-
sprettu og ósa (Biskupasögur II. 443, sbr. og
III. 340, Guðmundardrápu Einars Gilssonar).
Aron kom heill úr Jórsalaför sinni og lifði lang-
an aldur eftir hana (Sturlungasaga III. 466—
468).
Einn meðal votta að birtingu osttollabréfs
Viðeyjarklausturs á alþingi 1226 er nefndur
Jórsala-Björn (ísl. fornbrs. I. 496). Bendir
viðumefnið til þess, að maður þessi, sem ef-