SunnudagsMogginn - 16.05.2010, Qupperneq 24
24 16. maí 2010
Ólafsdóttir og fleiri og voru að undirbúa
stofnun Kvennalistans og héldu stöðugt
fundi í Jónshúsi. Þangað mætti ég stund-
um og hlustaði á þær ræða um málefni
kvenna. Ég blandaði mér einstaka sinn-
um í samræðurnar og spurði: En hvaða
afstöðu hafið þið varðandi mataræði? Þær
störðu á mig og botnuðu ekkert í því hvað
ég var að segja. Mér fannst að hluti af bar-
áttumálum þeirra ætti að vera að berjast
fyrir breyttu mataræði. En það var ekki á
dagskrá og ég gerði mér fljótlega grein
fyrir því að ég hafði ekkert á þessa fundi
að gera.“
Finnur ekki fyrir aldursmun
Þú varst kornung móðir. Var erfitt að
vera móðir svo ung?
„Af því að ég var svo ung og óþroskuð,
nýorðin 19 ára, óx mér móðurhlutverkið
vitanlega í augum. Mér fannst erfitt að
takast á við það en um leið veitti þetta
nýja hlutverk mér öryggi. Af þeim Ís-
lendingum sem þarna voru í námi var ég
yngst og það sást á mér. Ég var það sem
kallað er „baby-face“. Mér fannst ég ekki
vera tekin nógu alvarlega. Ég varð mjög
ábyrgðarfull móðir. Móðurhlutverkið
flýtti fyrir persónulegum þroska mín-
um.“
Hvað með einkalífið?
„Þetta fyrsta samband entist ekki, við
slitum samvistum en erum mjög góðir
vinir. Ég eignaðist dóttur númer tvö með
næsta manni. Svo kynntist ég Elíasi Guð-
mundssyni og við höfum verið saman í
átta ár.“
Hann er ellefu árum yngri en þú.
Skipti aldursmunurinn þig aldrei neinu
máli?
„Þegar ég kynntist Elíasi vissi ég ekki
að hann væri svona miklu yngri en ég.
Hélt að hann væri kannski fjórum árum
yngri, en fannst það samt verra. Þegar ég
komst að því hversu miklu yngri en ég
hann var þá var það nokkurt áfall til að
byrja með. En þá var ég búin að kynnast
honum það vel að ég sá fljótlega að þetta
skipti ekki svo miklu máli. Ein vinkona
mín var með manni sem var átján árum
yngri en hún og önnur var með manni
sem var fjórtán árum yngri. Þær sögðu
S
ólveig Eiríksdóttir, eða Solla eins
og hún er venjulega kölluð, er
landsþekkt fyrir starf sitt sem
heilsufrömuður. Hún stofnaði
Grænan kost og Himneska hollustu en
rekur nú veitingastaðinn Gló í Listhúsinu
í Laugardal þar sem boðið er upp á margs
konar heilsufæði.
Þegar Sólveig er spurð hvort áhugi
hennar á heilsufæði hafi vaknað strax á
barnsaldri segir hún: „Ég var mikill of-
næmissjúklingur sem barn. Var með
fiskiofnæmi, þoldi illa mjólkurvörur og
kjöt fór ekki vel í mig. En ég bjó svo vel að
hafa góðan bakgrunn. Amma mín og
nafna, Sólveig Jensdóttir, lærði hjúkrun í
Kaupmannahöfn á árunum 1915-1918 og
þar bjó hún hjá fólki sem var á kafi í
heilsufæði og amma nærðist meira og
minna á hráfæði. Hún flutti svo aftur til
Íslands, Vestmannaeyja þaðan sem hún
var. Þar ól hún pabba og bræður hans á
hollu og góðu fæði. Mamma var svo sér-
vitur að tólf ára gömul gerðist hún græn-
metisæta, gekk í Guðspekifélagið og
Ferðafélagið og um fermingu gekk hún á
öll fjöll. Svo hittust pabbi og mamma og
pössuðu svona vel saman. Hann er Eirík-
ur Haraldsson, sem kenndi þýsku og
leikfimi í Menntaskólanum í Reykjavík og
stofnaði Skíðaskólann í Kerlingarfjöllum
ásamt fleirum, og hún er Hildur Karls-
dóttir píanókennari. Þau eru eiginlega
sjálfsprottnir hippar. Í uppvexti mínum
ræktuðu þau meira og minna ofan í okkur
systkinin stóran hluta af matnum. Og enn
þann dag í dag eru þau að rækta, pabbi
um áttrætt og hún sjötíu og fimm ára. Þau
eru um 60 prósent sjálfbær með mat.
Þegar ofnæmi mitt uppgötvaðist höfðu
þau mikla trú á að hægt væri að finna
næringu í öðru en kjöti, fiski og mjólk og
vissu hvar ætti að leita fanga. Ég ólst upp
við það að pabbi eldaði og mamma bak-
aði.“
Eins og eftir handriti
Þú ert mjög ástríðufull í því verkefni að
stuðla að heilsusamlegra mataræði
landsmanna. Hvenær blossaði þessi
ástríða upp?
„Ég flutti kornung, 17 ára, til Kaup-
Viðtal
Kolbrún Bergþórsdóttir
kolbrun@mbl.is
Gef mína
tíund
Sólveig Eiríksdóttir er ástríðufull í því verkefni
að stuðla að heilsusamlegu mataræði lands-
manna og segir að það eigi ekki að vera lúxus
að borða heilsufæði. Hún hefur andstyggð á
græðgi og segir afar mikilvægt að gefa af sér.
Sjálf gefur hún sína tíund.
Solla: Ég er ekki að reyna að
lækna einn né neinn, en hef
reynslu af að elda úr hráefni sem
læknar og Lýðheilsustofnun mæla
með að fólk neyti í meira mæli.
mannahafnar, var að elta fyrsta manninn
í lífi mínu, Ársæl Harðarson. Hann var þó
nokkuð eldri og var að fara í nám í við-
skiptafræði. Ég lærði textíl og er lærður
textílhönnuður. Á þessum tíma vann ég
um tíma í þvottahúsi og var yfir á hand-
klæðavélinni. Ég var ung kona með
metnað!
Í Kaupmannahöfn kom í ljós að ég var
með ofnæmi fyrir fleiru en mat, ég var
með gríðarlegt frjóofnæmi. Ég komst
varla út úr húsi. Þegar ég var nýorðin
nítján ára varð ég mamma og var með
barn á brjósti. Ég átti að fara í sprautur
við ofnæminu en varð þá að hætta við að
vera með barnið á brjósti. Ég var svo ung
og treysti mér ekki til að hita pela því ég
hélt að ég myndi klúðra því. Ég sagði
lækninum að ég vildi ekki hætta með
barnið á brjósti. Hann sagði mér að koma
aftur til sín og fá sprautur þegar barnið
væri hætt á brjósti. Á leiðinni heim frá
lækninum gekk ég framhjá lítilli heilsu-
búð. Eitthvað togaði í mig og ég fór inn.
Við eigandinn, sem var náttúrulæknir,
fórum að tala saman og ég sagði honum
frá ofnæminu sem hrjáði mig. Hann sagði
að ef ég breytti algjörlega um mataræði
myndi ég ná fullri heilsu. Hann og kona
hans voru með matreiðslunámskeið, ég
mætti þangað næsta kvöld og þar lærði ég
að elda hollustu.
Seinna fannst mér eins og á þessum
degi hefði einhver tekið að sér að skrifa
handrit fyrir mig. Þarna urðu ákveðin
umskipti og ég fór að elda og kynna mér
hollustufæði. Ég hafði aldrei áður haft
áhuga á mat eða matargerð. Ég ólst upp
við að pabbi eldaði og mamma bakaði.
Þegar ég fór í sambúð og maðurinn minn
spurði hvað ég ætlaði að hafa í matinn
svaraði ég: Það er þitt vandamál, ég kem
ekki nálægt þessu. Hann áttaði sig
snemma á því að það þýddi ekkert að
spyrja mig um neitt sem viðkom mat. En
áhuginn á hollu mataræði var vakinn og
hefur verið óslitinn síðan, og heilsan
komst í lag.
Ég var sex ár í Kaupmannahöfn. Þetta
var skemmtilegur tími með íslenskum
námsmönnum. Þær voru þarna Ingibjörg
Sólrún, Kristín Ástgeirsdóttir og Kristín