Birtingur - 01.01.1959, Síða 25

framorðið. — Já, anzaði hann, það er víst bezt. — Ég skal fylgja þér
spottakorn, sagði ég, hvar eigið þér heima? Hann sagði mér það, við
komumst þá að raun um, að við bjuggum ekki langt hvor frá öðrum,
áttum samleið.
Við gengum á ská yfir götuna.
— Er það ekki hættulegt, spurði ég, þegar þér þurfið að komast
yfir götu? — Onei, svaraði hann, þeir gæta mín. I gær stanzaði lög-
regluþjónn alla umferðina til að ég gæti komizt yfir. En hann sagði,
að ég yrði að flýta mér, og það var engin furða. Onei, allt fólk þekkir
mig hér, það er eins og því finnist ég eigi að vera hér.
Við héldum hægt áfram. Ég mátti ekki stíga nema hálf skref og varð þó
að staldra við öðru hverju, svo að hann drægist ekki aftur úr. Það fór
að ýra úr lofti. Hann skreiddist áfram við fætur mér, forugar hendurnar
skrikuðu á steinlagningunni, líkaminn hreyfðist upp og niður. Hann var
einsog dýr, sem skríður í holu sína. Og þó var hann maður einsog ég og
ég heyrði hann tala og anda þarna fyrir neðan mig einsog sjálfan mig,
en ég gat vaila séð hann, því það var dimmt og götuljóskerin lýstu illa.
Ég fylltist meðaumkun að heyra í honum þarna fyrir neðan mig, hvern-
ig hann streittist við að fylgja mér eftir. — Finnst Lindgren það ekki
hart, að hafa fengið slíkan kross að bera, sagði ég, það hlýtur oft að
vera þungbært. — Nei, anzaði hann að neðan, það er einkennilegt, en það
er ekki eins erfitt og fólk heldur. Maður venst því. Og ég er líka fæddur
svona, þá er það ekki einsog ef maður væri hraustur og fær í flestan sjó,
og lenti svo skyndilega í einhverju sem maður hafði ekki hugsað sér.
Nei, mér finnst ekki að ég hafi undan neinu að kvarta, ef ég hugsa
mig vel um. Það eru áreiðanlega margir, sem eru verr settir en ég. Ég
kemst hjá mörgu, sem aðrir verða að þola, ég lifi friðsælu og rólegu lífi
í þessum heimi, hann hefur verið miskunnsamur við mig. Herrann getur
verið viss um það, að ég kynnist aðeins hinu góða í heiminum.
— Svo? sagði ég efablandinn.
— Já, ég hef ekki kynni af nema góðu fólki, það eru ekki aðrir sem
staldra við til að gefa mér auia. Um hina veit ég ekkert, þeir ganga bara
framhjá.
— Já, Lindgren kann sannarlega að færa allt til betri vegar, svaraði ég
og gat ekki varizt hlátri.
— En það er satt, sagði hann alvarlega, og það er nokkuð, sem ástæða
er til þess að meta.
Ég tók það líka í rauninni alvarlega, skildi að hann hafði rétt fyrir sér,
hve mikil blessun það var að þurfa ekki að kynnast nema því góða í
lífinu.
Við héldum áfram. Það stafaði ljósi frá búð í kjallaranum. — Hér ætla
ég að kaupa brauð, sagði hann, skreið að glugganum og barði á hann.
Birtingur 23