Birtingur - 01.01.1959, Qupperneq 26

Stúlka kom út með brauðið í umbúðum, það hafði verið tilbúið. — Gott
kvöld, Lindgren, sagði hún, þetta er nú ljóta veðrið! Nú er betra að
flýta sér heim. — Já, það er betra, svaraði karlinn, þau kinkuðu kolli
hvort til annars í kveðjuskyni, hún lokaði dyrunum á eftir sér.
— Ég verzla alltaf í kjallaranum, sagði hann um leið og við héldum
áfram. — Það get ég vel skilið, svaraði ég. — Já, því þar er fólkið alltaf
vingjarnlegt. — Einmitt það? Kannski svo sé. — Þannig er það, sagði
hann ákveðið.
Við mjökuðumst áfram um nokkur dimm hliðarstræti. — Ég bý líka í
kjallara, einsog þér skiljið, hélt hann áfram, það hæfir mér bezt. Það var
húsráðandinn, sem sá um það allt. Hann er merkilegur maður.
Við gengum úr einni götu í aðra, siluðumst áfram. Ég hafði aldrei gert
mér í hugarlund, að ég ætti svo langa leið heim. Mér fannst ég vera
þreyttur, dauðuppgefinn. Það var einsog ég væri líka að klóra mig áfram
gegnum myrkrið, hægt og bítandi, þótt ég væri enginn krypplingur, ég
gekk uppréttur, einsog menn eiga að ganga. Þegar við gengum framhjá
götuljósunum, sá ég að hann skreið áfram fyrir neðan mig, svo hvarf
hann aftur, ég heyrði aðeins másandi andardrátt hans.
Að lokum komum við í götuna hans, að húsinu þar sem hann bjó. Það
var stórt og glæsilegt, ljós brann í næstum hverjum glugga, það virtist
vera gestaboð á annarri hæð, ljósakrónurnar glitruðu, hljómlistin þrengdi
sér út í haustmyrkrið, dansandi fólki brá fyrir. Hann skreið að tröpp-
unum, sem lágu í þremur eða fjórum þrepum niður í kjallarann, þar sem
hann bjó. Við dyrnar var gluggi með lítilli gardínu fyrir, og í glugga-
kistunni var pottur með blómlauk í. — Þér komið nú líklega niður með
mér og sjáið, hvernig ég bý, sagði hann.
Það hafði ég ekki hugsað mér. Ég hafði ekki skilið, að það varð ég
reyndar að gera. Mér fannst ég vera kominn í vanda og mér varð undar-
lega við, hversvegna átti ég að fara þangað niður, við vorum ekki svo
mikið tengdir hvor öðrum að það gæti verið ástæða til þess, ég hafði fylgt
honum áleiðis, af því að við áttum samleið, en ég hafði ekki ætlað mér
að fara heim með honum, hversvegna þurfti ég að fara þangað niður. En
það varð ég reyndar að gera.
Mér kom í hug, að í sannleika sagt þekkti ég fjölskylduna, sem hélt boð
inni á annarri hæð, það var einkennilegt, að mér skyldi ekki hafa verið
boðið, ég hlaut að hafa gleymzt.
— Þér takið það vonandi ekki illa upp fyrir mér, þótt ég bjóði yður niður
til mín? spurði gamli maðurinn, einsog hann hefði tekið eftir því, að
mig setti hljóðan.
— Nei, sagði ég.
Hann hafði misskilið mig. Ég vildi fara niður með honum og sjá hvernig
24 Birtingur