Birtingur - 01.01.1959, Blaðsíða 27

hann bjó, það var þessvegna sem ég hafði fylgzt með honum, ég vildi
þangað sem ég var boðinn.
Hann fikraði sig út frá tröppunum, tók upp lykilinn og stakk honum í
skrána. Ég veitti því athygli, að hún hafði verið færð neðar, svo að hann
næði upp í hana. — Það var húsráðandinn okkar, sem sá um það, sagði
hann. hann hugsar fyrir öllu. Dyrnar opnuðust og við gengum inn. Þegar
hann var búinn að kveikja ljós, leit e'g í kringum mig í herberginu. Það
var lítið og fátæklegt, nokkrir mottubleðlar á köldu steingólfinu. 1 miðju
herberginu var borð, sem hafði verið sagað neðan af löppunum á, og tveir
lágir stólar. 1 einu horninu var ofn, sem hann gat líka eldað mat á, þar
hjá voru hillur, sem komu í staðinn fyrir bollaskáp, krukkunum var rað-
að eftir hæð og á þeim merkimiðar, brauðleifum hafði verið raðað á einn
stað, hann ætlaði sjálfsagt að bleyta þær í kaffinu sínu, á hillubrúnunum
voru livítar pappírsblúndur. Við einn skammvegginn var rúrnið hans,
legubekkur sem náði stutt frá gólfi, rúmteppið var slétt og hreint. Þrátt
fyrir alla fátæktina, var herbergið svo þrifalegt og vel um gengið að
hvergi sást hrukka eða blettur. Ég veit ekki hvernig á því stóð, en ég
kunni illa við þessa röð og reglu. Hversvegna bjó hann þannig? Ef ég
hefði verið í hans sporum, hefði ég viljað hafa sóðalegt og óhrjálegt í
kringum mig, aðeins greni til að skríða inn í og fela mig í, einsog dýr,
þannig hugði ég að það yrði léttara að þrauka það af. En hér var allt
lireint og þokkalegt. Hann skreið um herbergið einsog hann væri í litlu
kæru heimili, stússaði og stumraði, teygði sig eftir blómsturvasanum á
borðinu og fyllti hann af vatni, skreið aftur niður á gólf, sótti dúk í
litla blámálaða kistu, breiddi hann á borðið, kom með bolla og kökudisk.
Ég fékk sting í hjartað að sjá hann sýsla við þessa gamalkunnu hluti.
Hann hafði tekið ofan leðurhanzkana, hendurnar voru flatar, og þykkt
skinnið í lófunum. Hann kveikti upp eld, lagðist niður og blés þar til
loginn gaus upp í rörið, bætti á kolum, tók síðan kaffikönnuna og setti
hana yfir. Ekki fékk ég að hjálpa honum, hann vissi bezt hvernig fara
skyldi að. Hann gerði allt með æfðum og öruggunr handtökum, og það
var auðséð hve vel hann naut þess, hve kært honum var orðið að dudda
við þetta. öðru hverju leit hann ánægjulega til mín, það var eitthvað
hlýtt og traust við hann hér í herberginu hans, hann var ekki sá sarni og
hann var úti á götunni. Bráðlega fór að hvína í könnunni og ilmurinn
barst um herbergið. Þegar kaffið var orðið heitt, skreiddist hann með
erfiðismunum upp á stólinn sinn og hagræddi sér brosandi og ánægður.
Hann hellti í bollana og við supum á þeim. Það yljaði vel. Hann bauð
mér líka brauð, en það vildi ég ekki þiggja af honum. Hann át það sjálfur
með sérstökum hátiðleik, braut hægt bita og bita og tíndi vandlega upp
alla molana. Það var einstakur helgiblær á borðhaldi hans. Augun ljóm-
Birtingur 25