Birtingur - 01.01.1959, Síða 29

— Já. Þú veizt eflaust, að þar vil ég ekki hafa hvern sem er. Enga
beiskju og ekkert hatur, ekkert slæmt og óáreiðanlegt fólk. Uppi í hús-
inu verð ég að hafa sitt af hverju, ýmsa sem ég þekki lítið til, en í
kjallaranum vil ég hafa gott og ráðvant fólk, þá sem ég þekki og um-
gengst. Hvað heldur þú, áttu þar heima? — Því vildi ég feginn trúa,
sagði ég glaður. — Jæja, það er nú gott og blessað. En getur þú borgað
leiguna? sagði hann, því hann er líka strangur, það er hann. Allir verða
að borga, það sleppa menn ekki við, hve aumir sem þeir eru. Þú skalt fá
lága leigu, því þú ert ekki maður fyrir miklu. En eitthvað verðurðu að
borga, hvernig ætlarðu að aura saman í það? — Ég kemst af með hjálp
góðra manna. — Eru slíkir til í þessum heimi? spurði hann og horfði
fast á mig. — Þeir hljóta að vera margir, það gefur að skilja. — Það er
satt, sagði hann, það getur maður vel séð, ef maður vill. Þú ert skiln-
ingsgóður maður, þú skalt búa hjá mér.
Já, hann er merkilegur, og þó svo alþýðlegur og eðlilegur. Hann hefur
verið mér mikil stoð. Án hans væri ég illa settur. Hann kemur oft hingað
niður til mín, situr hér svolitla stund og rabbar við mig. Manni er alltaf
styrkur að því. Það léttir manni lifið, að hann metur mann einhvers.
Lindgren er mikilsverður maður, segir hann. Það þjdíir mér gott að
heyra.
Hann horfði glaður og ánægður á mig: — Eruð þér mikilsverður maður?
spurði hann.
Ég svaraði ekki, horfði í gaupnir mér, því ég vildi ekki mæta augnaráði
hans.
— Það á maður að vera, sagði hann. Það er mikill styrkur í því, þegar
maður veit að rnaður er það.
Herbergið umlukti okkur fátæklegt og traust. Ljósið frá lampanum skein
á lága borðið með afsöguðu löppunum, á dúkinn, þar sem brauðbitarnir
hans lágu, á rúmið, þar sem hann gat látið líða úr sér. Hann lét það ekk-
ert á sig fá, þótt mig hefði sett hljóðan. Hann sat og hugsaði sitt, það
fann ég.
Svo fór hann niður af stólnum, hugaði að eldinum, þvoði upp bollana og
setti þá upp á hilluna, þar sem þeir áttu að vera, skreið að rúminu og
bjó um það, braut saman rúmteppið. En þegar hann hafði lagt það á
stólsetuna og strokið úr því hrukkurnar, lá hann þar um stund kyrr á
hnjánum.
— Það er gott, þegar degi er lokið, sagði hann. Og ég varð var við ein-
hver þreytumerki á honum.
— Segir Lindgren það, honum sem finnst líf sitt vera svo auðugt og
mikilsvert.
— Já, sagði hann og horfði kyrrlátlega fram fyrir sig, lífið er auðugt.
Birtingur 27