Birtingur - 01.01.1959, Side 62

skaðlegu persónudýrkun, sem svo margt hefur aflagað. Nú er um að
gera að uppræta meinið. Stefna XX. flokksþingsins á að vera . .. “
„Bara að maður gæti gleymt," hugsaði hún. Hún grúfði andlitið í hendur
sér. — Bara að maður gæti gleymt því öllu. Frið. Svolítinn frið og ró.
Ekki annað. Laus við Pietrek, laus við föðurinn, laus við Grzegorz. Ekki
annað en frið og kyrrð. Látið gerast hvað sem vill alls staðar annars
staðar, en bara að það megi vera kyrrð og friður þar sem ég er. Það er
allt: já, það er allt, sem ég vil.“
Hún rétti úr sér og leit aftur á húsin hinumegin. Á fyrstu hæð stóð
maður við gluggann og var að raka sig. Hann gerði fáránlega totu á
munninn; þetta var þrekvaxinn maður í sportskyrtu. Þulurinn kynnti:
„Og svo kemur nóttin, sem enginn flýr.“ Handvagn skrölti hjá með
ærandi hávaða. Einhver kom inn í eldhúsið og Agnieska snéri sér við.
Það var Zawadski, maður á fertugsaldri, hraustlegur og bláeygur. Tígl-
ótt skyrtan var fráhneppt á bringunni. Hálsinn var sterklegur.
— Gott kvöld, sagði hann. Hann fór úr jakkanum og hengdi hann vand-
lega yfir stólbak. Svo hellti hann vatni í vaskafatið og fór að bretta upp
ermarnar. Handleggir hans voru sólbrenndir.
— Ætlarðu út í kvöld? spurði Agnieska. Þau höfðu búið saman í tólf ár
og voru dús.
— Já, því ekki? svaraði hann glaðlega. — Að híma inni á svona yndis-
legu kvöldi? Og þú?
— Ég verð að lesa, sagði hún — og það er einmitt þess vegna sem ég
ruddist inn í ríki þitt. Gömlu hjúin linna ekki á skömmunum.
— Hvað eiga þau að gera? sagði hann og brosti svo að skein í tenn-
urnar. — Á þeirra aldri? Annað hvort er að jagast eða tefla. Hann
þurrkaði sér svo kröftuglega með handklæðinu, að líkaminn varð eins og
nýbakað brauð. — Kauptu tafl handa þeim, þá færðu frið á heimilinu.
— Hvert ætlarðu? spurði hún. Hún vildi, að hann færi að fara.
— Til vinnufélaga míns. Við þurfum að klára vélina.
— Alltaf þetta mótorhjól, sagði Agnieska. Hún brosti. — Það er ekki
talað um annað. Það væri ekki ónýtt að sjá þig einhvern tíma á því.
— Það þarf að skipta um kúplingu, sagði hann móðgaður. Hann fleygði
frá sér handklæðinu og fór að hafa skóskipti. Hann baksaði stundarkorn
við reimarnar og leit svo upp. — Mér er sem ég sæi þig, ef þú hefðir
orðið að keyra með sama manninum í tíu ár. Heldurðu kanske, að hjólið
mitt sé eitthvað verra? Ég laga kúplinguna og fer svo á sunnudaginn að
heimsækja kærustuna.
— Hægan nú! Þetta er þriðja vikan sem ég heyri þig segja þetta. Hún
settist í gluggakistuna og dinglaði fótunum.
— Heyrðu, Agnieska, sagði Zawadski. — Ef það er satt, sem þau skrifa
60 Birtingur